وضعیت نوزادان ترم یا پست‌ ترم که در آن گردش خون نمی‌تواند از حالت جنینی به گردش خون طبیعی دوران نوزادی انتقال یابد و باعث باقی‌ماندن مقاومت عروقی ریوی در سطح خطرناک می‌شود، بدون اینکه بیماری قلبی مادرزادی وجود داشته باشد. این وضعیت جریان خون ریوی در نوزاد را کاهش می‌دهد و باعث ایجاد شانت راست به چپ از طریق مجرای شریانی باز (patent ductus arteriosus) یا سوراخ بیضی باز (patent foramen ovale) می‌شود. این حالت با دیسترس تنفسی، سیانوز، تاکی‌پنه و هیپوکسمی مشخص می‌شود. علائم می‌توانند خفیف یا شدید باشند. اکسیژناسیون ضعیف می‌تواند به اختلال عملکرد اندام‌ها و افزایش خطر بیماری و مرگ‌ومیر منجر شود. علل این وضعیت شامل مکونیوم آسپیریشن، هیپوپلازی ریوی، سندرم دیسترس تنفسی، فتق دیافراگماتیک مادرزادی و عفونت که ممکن است به سپسیس یا پنومونی (اغلب ناشی از استرپتوکوک گروه B) منجر شود، می‌باشد.

ارتباطی با استفاده مادر از داروهای ضدافسردگی در سه‌ماهه سوم بارداری مشاهده شده است. با این حال، مطالعات مرتبط با مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) توسط مادر نتایج متناقضی داشته‌اند.

مدیریت این وضعیت شامل مداخله قلبی‌ریوی، درمان شرایط همراه (مانند آنتی‌بیوتیک برای عفونت نوزادی)، درمان اسیدوز و نظارت بر سطح اکسیژناسیون است. درمان‌هایی برای حفظ سطح هدف اشباع اکسیژن شامل تهویه مکانیکی، اکسیژن مکمل و تهویه کمکی می‌باشند. ممکن است وازودیلاتورها برای تنظیم مقاومت عروقی تجویز شوند. در موارد شدید، اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری (extracorporeal membrane oxygenation) ممکن است مورد نیاز باشد.