ناتوانی پایدار در دستیابی و حفظ نعوظ آلت تناسلی در طول فعالیت جنسی

ممکن است با سایر مکانیسم‌های اختلال عملکرد جنسی مانند کاهش میل جنسی (libido) و انزال غیرطبیعی همراه باشد. اختلال نعوظ (Erectile Dysfunction) با افزایش سن و بیماری‌های همزمان افزایش می‌یابد و در مردان مسن‌تر احتمال مصرف داروهایی که ممکن است به اختلال نعوظ کمک کنند، بیشتر است. داروهای مرتبط شامل آنتی‌هیستامین‌ها (antihistamines)، داروهای ضدفشارخون (antihypertensives)، داروهای ضدافسردگی (antidepressants)، داروهای ضدروان‌پریشی (antipsychotics)، عوامل ضدویروسی (antiretroviral agents)، مواد مخدر (opiates)، آنتاگونیست‌های گیرنده هیستامین H2 (H2-blockers)، ضدآندروژن‌ها (antiandrogens) و دیورتیک‌های تیازیدی (thiazide diuretics) هستند. استفاده از مواد مخدر تفریحی، مصرف بیش از حد الکل و سیگار کشیدن می‌توانند به اختلال نعوظ کمک کنند.

مدیریت شامل سنجیدن مزایای داروها در برابر عوارض جانبی است. ممکن است دوز دارو تنظیم شود یا درمان‌های جایگزین بسته به وضعیت و ترجیحات بیمار جستجو شود.

موضوع مرتبط: اختلال عملکرد جنسی ناشی از مواد (Substance-Induced Sexual Dysfunction)