سرطان کولورکتال غیرپولیپوزیس ارثی (HNPCC)، که به‌عنوان سندرم لینچ نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین نوع سرطان کولورکتال ارثی است و ۳٪ از تشخیص‌های جدید سرطان کولورکتال را شامل می‌شود. این سندرم همچنین با سرطان‌های خارج از روده بزرگ از جمله سرطان‌های اندومتر، روده کوچک، حالب، معده، لگنچه کلیه، تخمدان و کبد و مجاری صفراوی مرتبط است. انواع مختلف HNPCC شامل سندرم مویر-توره که با تومورهای پوستی سباسه مرتبط است و سندرم تورکوت که با تومورهای مغزی مانند مدولوبلاستوما و گلیوما مرتبط است، می‌باشند. سرطان‌های کولورکتال که در زمینه HNPCC بروز می‌کنند، دارای جهش‌های ژرم‌لاین در ژن‌های ترمیم عدم تطابق (MMR) (MLH1, MSH2, MSH6, PMS2) یا ژن مولکول چسبندگی سلول‌های اپیتلیال (EPCAM) هستند. این نوع سرطان‌های کولون معمولاً در سمت راست بروز می‌کنند. همچنین شیوع بالایی از سرطان‌های کولورکتال متاکرونوس در بیماران مبتلا به HNPCC وجود دارد.
تشخیص HNPCC می‌تواند با استفاده از معیارهای آمستردام II صورت گیرد:
- سه یا بیشتر از خویشاوندان با سرطان مرتبط با HNPCC که به‌صورت بافت‌شناسی تأیید شده است (سرطان کولورکتال، سرطان اندومتر، روده کوچک، حالب یا لگنچه کلیه)، که یکی از آن‌ها خویشاوند درجه اول دو نفر دیگر باشد
- سرطان در حداقل دو نسل درگیر باشد
- یک یا چند مورد سرطان قبل از ۵۰ سالگی تشخیص داده شده باشد
- پلیپوزیس آدنوماتوز خانوادگی در موارد کولورکتال باید رد شود
- تومورها باید توسط معاینه پاتولوژیک تأیید شوند
دستورالعمل‌های اصلاح‌شده بتسدا برای تعیین اینکه کدام بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال باید برای HNPCC با آزمایش تومور برای ناپایداری میکروساتلایت مورد بررسی قرار گیرند، استفاده می‌شود.
تأیید تشخیص با آزمایش ژنتیکی برای جهش ژرم‌لاین در ژن‌های MMR یا ژن EPCAM باید انجام شود. پس از تشخیص، اعضای خانواده درجه اول باید مورد آزمایش قرار گیرند.