دیسفونی اسپاستیک (Spastic dysphonia) که به نام دیسفونی اسپاسمودیک (spasmodic dysphonia) نیز شناخته می‌شود، نوعی دیستونیای حنجره‌ای (laryngeal dystonia) است که در آن اسپاسم‌های تارهای صوتی مانع از تولید صدا و صحبت کردن می‌شوند. زیرگروه‌های اصلی دیسفونی اسپاستیک شامل دیسفونی اداکتور (adductor dysphonia) و دیسفونی ابدکتور (abductor dysphonia) می‌باشند. دیسفونی اسپاستیک اداکتور رایج‌ترین نوع آن است و با صدای گهگاه فشرده یا خفه‌شده مشخص می‌شود. دیسفونی اسپاستیک ابدکتور با وقفه‌های صدای نفس‌دار مشخص می‌شود. دیسفونی‌های اسپاستیک به فعالیت خاصی وابسته هستند؛ معمولاً در حین صحبت کردن بروز می‌کنند و در سایر انواع ارتباطات صوتی (مانند خندیدن، سرفه کردن، گریه کردن، فریاد زدن و آواز خواندن) غایب یا کاهش می‌یابند.

علل احتمالی

علل مختلفی برای این اختلال مطرح شده است. شروع دیسفونی اسپاستیک با سابقه‌ای از ابتلا به اوریون یا سرخجه در کودکی، عفونت اخیر دستگاه تنفسی فوقانی، آسیب حنجره، استفاده گسترده از صدا یا سابقه خانوادگی بیماری‌های عصبی مرتبط دانسته شده است. دوره‌های استرس بالا نیز ممکن است پیش از بروز علائم باشند. اگرچه ارتباط واضحی بین دیسفونی اسپاستیک منفرد و جهش‌های ژنتیکی خاص شناسایی نشده است، اما عوامل ژنتیکی احتمالاً در برخی موارد دیسفونی اسپاستیک نقش دارند. در برخی از انواع دیستونیای عمومی ژنتیکی، دیسفونی اسپاستیک به‌عنوان یک علامت برجسته مشاهده می‌شود.

شیوع

دیسفونی اسپاستیک یک اختلال نادر است که تقریباً ۱ نفر از هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال در زنان شایع‌تر است و میانگین سنی شروع آن ۴۵ سال است.