سرومن یا "موم گوش" ترکیبی از ترشحات آب‌گریز از غدد عرق آپوکرینی تغییر یافته در یک‌سوم بیرونی کانال شنوایی و سلول‌های اپیتلیال پوسته‌پوسته‌شده کانال شنوایی است. سرومن از کانال شنوایی در برابر عفونت محافظت می‌کند و محیطی آب‌گریز در کانال حفظ کرده و به‌عنوان مانعی برای ورود اجسام خارجی به کانال عمل می‌کند. در گوش طبیعی، سرومن به کانال شنوایی ترشح شده و سپس به تدریج به سمت مجرای خارجی گوش و بیرون از کانال شنوایی حرکت می‌کند و با خود گرد و غبار و ذراتی که ممکن است باعث تحریک گوش خارجی شوند را خارج می‌کند.
انسداد سرومن زمانی رخ می‌دهد که سرومن از کانال شنوایی پاکسازی نشود. این انسداد زمانی تعریف می‌شود که تجمع سرومن باعث ایجاد علائم یا مانع از انجام معاینه اتوسکوپیک ضروری شود. لازم به ذکر است که این تعریف بالینی با وجود علائم بیمار یا دشواری پزشک در مشاهده گوش در هنگام معاینه اتوسکوپیک برآورده می‌شود. همچنین، وجود انسداد فیزیکی برای تعریف انسداد سرومن ضروری نیست. علائم انسداد سرومن به‌طور معمول شامل کاهش شنوایی یا مشکل در شنوایی، خارش یا درد کانال شنوایی، وزوز گوش (tinnitus)، و سرفه است (توجه داشته باشید که عصب واگ عصب‌رسانی حسی به گوش خارجی و نیز راه‌های هوایی فوقانی را تامین می‌کند و این علامت را توضیح می‌دهد).
انسداد سرومن ممکن است باعث اختلال در پاکسازی ذرات از کانال شنوایی شود و می‌تواند میکرو محیط‌هایی را ایجاد کند که ممکن است رشد میکروبی را تقویت کند. اگر انسداد سرومن به‌درستی مدیریت نشود، اوتیت خارجی (التهاب گوش خارجی) ممکن است ایجاد شود. با این حال، التهاب کانال شنوایی می‌تواند تولید سرومن را افزایش دهد. بنابراین، در بیمارانی که دچار اوتیت خارجی مکرر هستند، مشاوره با متخصص توصیه می‌شود. علاوه بر این، بیمارانی که دچار بیماری‌های پوستی کانال شنوایی هستند ممکن است تولید سرومن افزایش یافته‌ای داشته باشند و باید توسط متخصصین برای ارزیابی تشخیصی و درمانی بیماری خاص مورد معاینه قرار گیرند. در نهایت، گروه بیمارانی که سابقه جراحی یا رادیوتراپی گوش خارجی داشته‌اند باید توسط متخصصین و نه در مراکز اولیه درمان شوند، زیرا مهم است که از نظر عوارض پس از درمان یا عود بیماری پایش شوند.
تخمین زده می‌شود که انسداد سرومن ۲٪ تا ۶٪ از جمعیت را در هر زمان معین و تا ۶۵٪ از ساکنان خانه‌های سالمندان را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین، این یک تشخیص مهم است که باید در مراکز اولیه مراقبتی به آن توجه شده و درمان شود.