فلج تارهای صوتی

فلج تارهای صوتی به وضعیتی اطلاق می‌شود که با آسیب به اعصاب مسئول عصب‌دهی تارهای صوتی همراه است. این آسیب می‌تواند یک‌طرفه یا دوطرفه باشد. معمولاً در نتیجه‌ی آسیب به عصب راجعه حنجره (recurrent laryngeal nerve) رخ می‌دهد که به‌طور شایع به‌عنوان عارضه‌ای از جراحی یا به‌دنبال یک فرآیند نئوپلاستیک (neoplastic process) مشاهده می‌شود. همچنین، علت ناشناخته (idiopathic etiology) برای این وضعیت وجود دارد. به‌ندرت، اختلالات عصبی پیش‌رونده مانند آتروفی چندسیستمی (multisystem atrophy) یا فلج فوق‌بولبار (suprabulbar palsy) می‌توانند باعث اختلال در عملکرد عصب راجعه حنجره و در نتیجه فلج تارهای صوتی شوند. برخی عفونت‌ها مانند بیماری لایم (Lyme disease)، ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr virus) و ویروس‌های هرپس (herpes viruses) می‌توانند با التهاب اعصاب تظاهر کنند که می‌تواند فلج تارهای صوتی یک‌طرفه یا دوطرفه ایجاد کند.

علائم در بزرگسالان ممکن است شامل دیسفونی (dysphonia)، خشونت صدا (hoarseness)، دیسفاژی (dysphagia) و تنگی نفس هنگام مکالمه (conversational dyspnea) باشد. در نوزادان و کودکان، علائم ممکن است شامل گریه ضعیف، استریدور (stridor)، سرفه، خشونت صدا و نارسایی تنفسی باشد. نوزادان به‌ندرت ممکن است به‌دلیل آسیب عصبی در حین زایمان دچار فلج تارهای صوتی شوند.

درمان و پیش‌آگهی برای بهبودی بستگی به علت و زمان از شروع علائم دارد، زیرا برخی از علل زمینه‌ای ممکن است به‌طور خودبه‌خودی بهبود یابند در حالی که برخی دیگر دائمی هستند. فلج دوطرفه تارهای صوتی منجر به استریدور و اختلال در راه هوایی می‌شود. این بیماران اغلب نیاز به لوله‌گذاری مجدد و در نظر گرفتن تراکئوستومی جراحی (surgical tracheostomy) برای حفظ ایمنی راه هوایی خواهند داشت.