بزرگی آدنوئید (Adenoid Hypertrophy)

بزرگی آدنوئید به تورم بافت لنفاوی در مجرای هوایی فوقانی بین بینی و پشت گلو اطلاق می‌شود. این وضعیت می‌تواند ناشی از علل عفونی و غیرعفونی باشد. ویروس‌هایی که معمولاً بافت آدنوئید را آلوده می‌کنند شامل آدنوویروس (Adenovirus)، کروناویروس (Coronavirus)، ویروس اپشتین‌بار (Epstein-Barr Virus)، و کوکساکی‌ویروس (Coxsackievirus) هستند. باکتری‌های شایعی که می‌توانند باعث این مشکل شوند عبارتند از گونه‌های استرپتوکوک (Streptococcus species)، هموفیلوس آنفلوآنزا (Haemophilus influenzae)، موراکسلا کاتارالیس (Moraxella catarrhalis)، و استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus). بیماری ریفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux Disease یا GERD)، آلرژی‌ها و دود سیگار از جمله علل غیرعفونی بزرگی آدنوئید محسوب می‌شوند.

شیوع و علائم

بزرگی آدنوئید در کودکان بسیار شایع‌تر از بزرگسالان است، زیرا آدنوئیدها معمولاً با افزایش سن به طور طبیعی تحلیل می‌روند. کودک مبتلا به بزرگی آدنوئید معمولاً تنفس دهانی دارد و صدای او حالتی بسته و تو دماغی به خود می‌گیرد. زمانی که آدنوئیدها به اندازه‌ای بزرگ می‌شوند که علائم انسدادی ایجاد کنند، مشکلاتی به وجود می‌آید. عوارض شایع بزرگی آدنوئید شامل مشکلات خواب مانند خروپف یا آپنه انسدادی خواب (Obstructive Sleep Apnea یا OSA)، رینوره مداوم یا احتقان بینی، و عفونت‌های مکرر گوش می‌باشد.