سرطان کیسه صفرا

سرطان کیسه صفرا در ایالات متحده نادر است و با بروز ۱ تا ۲ مورد در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت مشاهده می‌شود. این بیماری عمدتاً در دهه ششم تا هفتم زندگی بیماران رخ می‌دهد و شیوع آن در زنان بیشتر است. در ایالات متحده، این بیماری بیشتر در افراد با تبار اسپانیایی و بومیان آمریکایی مشاهده می‌شود. عوامل خطر برای توسعه سرطان کیسه صفرا به التهاب مزمن کیسه صفرا مرتبط هستند و شامل بیماری سنگ کیسه صفرا (gallstone disease)، کیسه صفرای چینی (porcelain gallbladder)، پولیپ‌های کیسه صفرا (gallbladder polyps)، ناهنجاری‌های محل اتصال صفرای پانکراس (choledochopancreatic junction) و عفونت‌های مزمن با باکتری‌های سالمونلا تیفی (Salmonella typhi) و هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) می‌باشند.

تشخیص سرطان کیسه صفرا اغلب به روش‌های زیر انجام می‌شود: یافتن بدخیمی در زمان کله‌سیستکتومی (cholecystectomy)، تشخیص تصادفی بدخیمی در معاینه پاتولوژیکی پس از کله‌سیستکتومی ساده (در حدود ۵۰ درصد بیماران)، مشکوک شدن به بدخیمی قبل از عمل به دلیل علائم، و یافتن تصادفی بدخیمی در تصویربرداری انجام شده برای هدفی دیگر.

بیماران ممکن است در زمان مراجعه بدون علائم باشند یا یافته‌های غیر اختصاصی مانند درد در ناحیه فوقانی راست شکم را نشان دهند. آنها ممکن است علائم معمول سنگ کیسه صفرا (cholelithiasis) را در مراحل اولیه بیماری یا با پیشرفت بیماری نشان دهند و ممکن است با بی‌اشتهایی، کاهش وزن و استفراغ مراجعه کنند. نود درصد نئوپلاسم‌های کیسه صفرا آدنوکارسینوم (adenocarcinoma) هستند و بقیه شامل آدنواسکواموس (adenosquamous)، کارسینوم سلول سنگفرشی (squamous cell carcinoma)، تومورهای نورواندوکرین سلول کوچک (small cell neuroendocrine tumors)، لنفوم (lymphoma) و سارکوم (sarcoma) می‌باشند. کارسینومای پاپیلاری (papillary carcinoma) دارای بهترین پیش‌آگهی است، در حالی که آدنوکارسینوم‌ها ممکن است به خارج از کیسه صفرا گسترش یافته و به کبد تجاوز کنند. پیش‌آگهی به نوع بافت‌شناسی و میزان بیماری کارسینوماتوز مهاجم بستگی دارد.