بیماری منییر: یک اختلال گوش داخلی

بیماری منییر یک اختلال در گوش داخلی است که با از دست دادن تعادل و شنوایی مشخص می‌شود و معمولاً تنها یک گوش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تظاهرات بالینی معمول این بیماری شامل بیماری است که حداقل ۲ دوره سرگیجه (vertigo) به مدت حداقل ۲۰ دقیقه را تجربه کرده است، به همراه وزوز گوش (tinnitus)، کاهش شنوایی موقتی و احساس پری در گوش (aural fullness). علاوه بر این، کسانی که از این بیماری رنج می‌برند ممکن است دچار حالت تهوع، اختلال در راه رفتن (gait disturbances) و بی‌ثباتی وضعیتی (postural instability) شوند.

علل و عوامل خطر

علت دقیق این بیماری هنوز شناسایی نشده است. عواملی که ممکن است در ایجاد بیماری نقش داشته باشند شامل انسداد گوش یا نقص‌های آناتومیک که منجر به تجمع مایع می‌شوند، پاسخ‌های ایمنی غیرطبیعی، آلرژی‌ها، عفونت‌های ویروسی، استعداد ژنتیکی، ضربه به سر و میگرن است.

پذیرفته‌شده‌ترین علت پاتوفیزیولوژیک این بیماری، هیدروپس اندولنفاتیک (endolymphatic hydrops) است که به اختلال در جذب و تولید مایع اندولنف اشاره دارد.

شیوع و گروه‌های در معرض خطر

بیماری منییر ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما معمولاً در بزرگسالان بین ۴۰ تا ۶۰ سال ظاهر می‌شود. شیوع آن به ۵۱۳ در هر ۱۰۰,۰۰۰ نفر گزارش شده است.

درمان‌ها و راه‌های مدیریت

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای بیماری منییر وجود ندارد، اما طیف گسترده‌ای از درمان‌ها می‌تواند در مدیریت این بیماری مفید باشد. گزینه‌های درمانی شامل داروها، محدودیت نمک و داروهای مدر (diuretics)، درمان شناختی، تزریق‌های ترانستیمپانیک، درمان با فشار پالس و جراحی است.