تهویه بیش از حد (Hyperventilation) به عنوان تهویه‌ای تعریف می‌شود که بیش از نیازهای متابولیکی بدن است و منجر به کاهش فشار جزئی دی‌اکسید کربن شریانی (PaCO2) می‌گردد. این وضعیت می‌تواند علائمی همچون تنگی نفس (Dyspnea)، پارستزی (Paresthesias)، تتانی (Tetany)، سرگیجه، سردرد، اختلالات بینایی و درد غیرمعمول قفسه سینه را به همراه داشته باشد. رویداد اولیه در تهویه بیش از حد منجر به افزایش تهویه آلوئولی و در نتیجه کاهش PaCO2 به حدود ۲۰ میلی‌متر جیوه می‌شود.

کاهش اولیه در PaCO2 منجر به بروز علائم مذکور می‌شود و به دنبال آن افزایش تهویه دقیقه‌ای (Minute Ventilation) برای کمک به کاهش علائم رخ می‌دهد که با ادامه تهویه بیش از حد، این علائم بدتر می‌شوند. بیماران مبتلا به سندرم تهویه بیش از حد اغلب تحت ارزیابی پزشکی قرار می‌گیرند که علت تهویه بیش از حد آنها را مشخص نمی‌کند. بسیاری از این بیماران دچار اضطراب می‌شوند، زیرا احتمال وقوع حملات تهویه بیش از حد در آینده را بسیار بالا و غیرقابل پیش‌بینی می‌دانند.

در حالی که اختلالات اضطرابی و حملات پانیک می‌توانند به عنوان عامل آغازین و تداوم‌بخش برای سندرم تهویه بیش از حد عمل کنند، اما برای توسعه هیپوکاپنی مزمن (Chronic Hypocapnia) ضروری نیستند.