آبسه پارااسپاینال (Paraspinal abscess) تجمعی از چرک است که در اطراف نخاع ایجاد می‌شود. این وضعیت معمولاً به‌عنوان یک عارضه از استئومیلیت مهره‌ها (vertebral osteomyelitis) و دیسکیت (discitis یا diskitis) مشاهده می‌شود، اما ممکن است به دلیل ورود هماتوژن (hematogenous seeding) در طول عفونت‌های خونی نیز ایجاد شود. کاتترها و تزریقات اپیدورال ممکن است باعث تلقیح مستقیم فضای اپیدورال شوند. معمولاً مکان آبسه در فضای اپیدورال است.
پاتوژن‌های شایع
شایع‌ترین میکروارگانیسم‌های عامل بیماری، باکتری‌های گرم مثبت، از جمله استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) هستند. عفونت‌های گرم منفی نیز می‌توانند رخ دهند و غالباً با منابع ادراری صعودی در ارتباط هستند. اگر عوامل خطر اپیدمیولوژیک وجود داشته باشد، پزشک باید عفونت ناشی از سل (tuberculosis) را نیز مد نظر قرار دهد. پاتوژن‌های کمتر شایع شامل نوکاردیا (Nocardia)، گونه‌های اکتینومایسس (Actinomyces)، و قارچ‌ها هستند.
علائم و نشانه‌ها
بیماران ممکن است درد حاد (که طی چند ساعت ایجاد می‌شود) یا تحت حاد (که طی چند هفته تا چند ماه توسعه می‌یابد) در ناحیه کمر داشته باشند. تب ممکن است وجود داشته باشد یا نباشد. با تشکیل آبسه، بیماران معمولاً درد کانونی و شدیدی در ناحیه کمر تجربه می‌کنند. با افزایش اندازه آبسه، ممکن است به نخاع فشار وارد کند و علائم فشردگی نخاع، از جمله ضعف حرکتی و نقص‌های حسی ظاهر شوند. در صورت عدم درمان، علائم نورولوژیک بیمار ممکن است تا حد فلج غیرقابل‌برگشت بدتر شوند.
تشخیص
تشخیص معمولاً پس از انجام جراحی تخلیه آبسه در بیمار انجام می‌شود. مواد عفونی را می‌توان کشت داد تا تشخیص قطعی شود. یافته‌های آزمایشگاهی معمول شامل لوکوسیتوز (افزایش تعداد گلبول‌های سفید) و افزایش نشانگرهای التهابی (نرخ رسوب‌گذاری یا پروتئین واکنشی C) است. ممکن است عفونت خونی همزمان نیز وجود داشته باشد.
عوامل خطر
عوامل خطر شامل جراحی قبلی کمر، جراحی یا ابزارگذاری نخاع، آسیب کمر و باکتریمی (bacteremia) می‌شوند. بیماران در معرض خطر بیشتر شامل مصرف‌کنندگان تزریقی مواد مخدر، بیماران دچار نقص ایمنی و افراد مبتلا به دیابت هستند.