ایلیوس کاهش حرکت‌های روده‌ای است که ناشی از انسداد مکانیکی نیست. علت اصلی آن معمولاً جراحی شکمی یا لگنی است، اما سایر علل می‌تواند شامل داروها (نارکوتیک‌ها، داروهای آنتی‌کولینرژیک)، التهاب شکمی (مانند پانکراتیت یا پریتونیت)، ناهنجاری‌های الکترولیتی یا متابولیک (هیپوکالمی، هیپوکلسمی، هیپومنیزمی، هیپوتیروئیدیسم) و بیماری‌های شدید باشد.

علائم ایلیوس

علائم ایلیوس شامل درد شکمی پراکنده، یبوست یا عدم توانایی در دفع مدفوع، عدم خروج گاز، آروغ زدن، تهوع یا استفراغ، و عدم تحمل مصرف خوراکی است. یافته‌های معاینه بالینی مشخص شامل اتساع شکم، کاهش صداهای روده‌ای و حساسیت شکمی است.

درمان

درمان عمدتاً شامل مراقبت‌های حمایتی است که شامل تزریق مایعات داخل وریدی (IV)، تصحیح ناهنجاری‌های الکترولیتی یا اسیدوز، و مدیریت درد (محدود کردن استفاده از نارکوتیک‌ها برای درد، زیرا می‌تواند مشکل را تشدید کند) می‌باشد. اگر ایلیوس ناشی از دارو باشد، باید به استفاده از عوامل معکوس‌کننده (نالتروکسون یا نالوکسون خوراکی [نارکان] برای ایلیوس ناشی از اوپیات یا نئوستیگمین برای ایلیوس ناشی از آنتی‌کولینرژیک‌ها) توجه شود. در صورت بروز تهوع یا استفراغ شدید یا وجود اتساع قابل توجه، می‌توان لوله بینی-معدی را با مکش دیواری متناوب کم تنظیم کرد. مصرف خوراکی ابتدا باید محدود شود و با بهبود علائم، رژیم غذایی به تدریج گسترش یابد.