مراقبت‌های اضطراری / تثبیت:
- بیماران مبتلا به انسفالوپاتی کبدی شدید ممکن است به مداخله فوری در راه هوایی نیاز داشته باشند.
- بیماران ممکن است به دلیل عوامل حاد ایجادکننده انسفالوپاتی کبدی، مانند خونریزی دستگاه گوارش یا عفونت، ناپایداری همودینامیک نشان دهند. باید ارزیابی و احیای مناسب انجام شود.
- به دلیل اختلال در متابولیسم و تشدید هذیان، باید از استفاده از بنزودیازپین‌ها برای القاء در هنگام لوله‌گذاری اجتناب شود.
- بیمار را احیا کرده و پایداری راه هوایی و همودینامیک را ارزیابی کنید.
بررسی تشخیصی:
انسفالوپاتی کبدی (Hepatic Encephalopathy یا HE) با مجموعه‌ای از علائم نوروسایکیتری مشخص می‌شود که به دلیل بیماری کبدی جبران‌ناپذیر رخ می‌دهد. اگرچه پاتولوژی به طور کامل درک نشده است، تصور می‌شود که با افزایش نوروتوکسین‌هایی مانند آمونیاک، تغییرات در واسطه‌های التهابی و جریان خون مغزی مرتبط باشد.
HE می‌تواند در نارسایی حاد کبد یا به دلیل تشدید بیماری مزمن (مانند سیروز کبدی) رخ دهد و با تغییرات در جریان خون پورتال به شانت‌های پورتوسیستمیک داخل کبدی ترانسژوگولار (TIPS) مرتبط است. برآورد می‌شود که شیوع HE بین ۱۷٪ تا ۲۰٪ باشد و میزان بروز ۵ ساله آن بیش از ۴۰٪ است. اکثر بیماران مراجعه‌کننده به بخش اورژانس (ED) برای HE در نهایت نیاز به بستری دارند و میزان مرگ و میر و بیماری بالاست. در سال ۲۰۱۶، تخمین زده شد که ۵۳,۰۰۰ ویزیت اورژانس در ایالات متحده به HE مرتبط بوده است.
در حالی که علائم و نشانه‌های HE نوروسایکیتری هستند و از سردرگمی خفیف یا ناهماهنگی تا خواب‌آلودگی یا کما متغیرند، HE اغلب در بیماران با بیماری کبدی مزمن زمینه‌ای و استیگماتاهای همراه (مانند زردی، تلانژکتازی‌های عنکبوتی، آسیت، هیپوتانسیون) دیده می‌شود.
HE بر اساس معیارهای وست هیون درجه‌بندی می‌شود:
- درجه ۱ شامل کاهش خفیف در تمرکز، خواب‌آلودگی مفرط، کندی تفکر، تغییرات خلقی و سردرگمی جزئی است.
- درجه ۲ شامل بی‌حالی، ناهماهنگی (به‌ویژه در زمان)، دیس‌آرتری، آستریکسیس و تغییرات شخصیتی است.
- درجه ۳ شامل ناهماهنگی در زمان و مکان، خواب‌آلودگی، گفتار نامنظم، اختلال حافظه و سردرگمی شدید است.
- درجه ۴ به کما پیشرفت می‌کند.
برخی از محققان بین HE مخفی که شامل HE حداقلی و درجه ۱ است و HE آشکار که با علائم برجسته‌تر مشخص می‌شود، تفاوت قائل می‌شوند.
HE می‌تواند با مصرف دارو یا مواد، از جمله هپاتوتوکسین‌هایی مانند Amanita phalloides تحریک شود. بارداری، اختلال مصرف الکل، تغذیه ضعیف و هپاتیت مزمن همگی عوامل خطر هستند. از علل نزدیک برای اپیزودهای HE، عفونت (و به‌ویژه پریتونیت باکتریایی خودبخود یا SBP) شایع‌ترین است، و پس از آن ناهنجاری‌های الکترولیتی، اختلال عملکرد روده یا یبوست و خونریزی دستگاه گوارش قرار دارند.
مدیریت اورژانسی HE شامل تاریخچه و معاینه فیزیکی دقیق، ارزیابی علل احتمالی دیگر انسفالوپاتی یا تغییر وضعیت ذهنی، ارزیابی راه هوایی و تلاش‌های احیایی با مدیریت محتاطانه مایعات است. لاکتولوز یک رکن اصلی مدیریت مراقبت حاد است.