این عفونت به دلیل اسپیروکت بورلیا رکرنتیس (Borrelia recurrentis) ایجاد می‌شود.

انتقال

اسپیروکت توسط ناقل شپش (louse vector) منتقل می‌شود و زمانی که شپش خرد می‌شود و اسپیروکت با پوست تماس پیدا می‌کند، به انسان منتقل می‌گردد. این ارگانیسم قادر است به پوست سالم نفوذ کند.

شیوع جغرافیایی

این عفونت در حال حاضر عمدتاً به شرق آفریقا محدود شده است. با این حال، چندین مورد از این عفونت در پناهندگان آفریقایی در اروپا شناسایی شده است.

علائم

علائم حدود 7 روز پس از عفونت شروع می‌شوند. بیماران با تب، میالژی (myalgias)، آرترالژی (arthralgias)، سردرد و استفراغ مراجعه می‌کنند. بسیاری از بیماران هپاتومگالی (hepatomegaly)، اسپلنومگالی (splenomegaly) و درد شکمی خواهند داشت. کمتر از 10 درصد بیماران دچار بثورات پوستی می‌شوند. حدود یک‌سوم بیماران سرفه خواهند داشت. حدود 30 درصد بیماران علائم نورولوژیک از جمله تغییر وضعیت ذهنی و مننژیسموس (meningismus) دارند. در صورت درگیری شدید کبدی با عفونت، ممکن است بیماران دچار یرقان شوند. علائم می‌توانند شدید باشند و نرخ مرگ و میر در اپیدمی‌ها ممکن است به 40 درصد برسد.

دوره بیماری

اولین دوره تب معمولاً حدود 5 روز طول می‌کشد. فاصله بدون تب معمولاً 9 روز است. سپس علائم دوباره ظاهر می‌شوند. تغییر آنتی‌ژنی (antigenic shift) مسئول علائم بازگشتی است. دوره‌های تب زمان‌هایی را نشان می‌دهند که ارگانیسم در حال تقسیم است و می‌توان آن را در اسمیر خون شناسایی کرد.

تفاوت با تب بازگشتی ناشی از کنه

برخلاف تب بازگشتی ناشی از کنه، بیماران مبتلا به تب بازگشتی ناشی از شپش معمولاً فقط 1 یا 2 دوره علائم بازگشتی دارند.

تشخیص

تشخیص با شناسایی اسپیروکت‌ها در اسمیر خون انجام می‌شود. آزمایش سرولوژیک سرم حاد و نقاهتی می‌تواند انجام شود، اما این آزمایشات خاص نیستند. آزمایش واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز (PCR) خون در آزمایشگاه‌های تخصصی موجود است.

درمان

درمان با تتراسایکلین، داکسی‌سایکلین، اریترومایسین یا پنی‌سیلین انجام می‌شود. درمان آنتی‌بیوتیکی ممکن است باعث واکنش یاریش-هرکسهایمر (Jarisch-Herxheimer reaction) شود.