ویروس‌های پاراآنفلوآنزا خانواده‌ای از ویروس‌های RNA تک‌رشته‌ای با پوشش هستند که معمولاً عامل بیماری‌های تنفسی فوقانی و تحتانی، به ویژه در کودکان می‌باشند. این خانواده به 5 زیرگروه تقسیم می‌شود که نوع 3 آن شایع‌ترین است. تا سن 5 سالگی، اکثر کودکان تجربه عفونت پاراآنفلوآنزا را داشته‌اند. این ویروس می‌تواند از طریق تماس مستقیم بین افراد یا استنشاق قطرات بزرگ منتقل شود و دوره کمون آن بین 2 تا 6 روز است.

در کودکان سالم، ویروس پاراآنفلوآنزا مسئول بیماری‌های خفیف دستگاه تنفسی فوقانی، اوتیت مدیا (otitis media)، برونشیولیت (bronchiolitis)، کروپ (croup) و گاه‌به‌گاه پنومونیت بینابینی (interstitial pneumonitis) و ذات‌الریه (pneumonia) است. در بزرگسالان ایمنی‌سالم (immunocompetent)، به طور بالینی معمولاً به عنوان عفونت خفیف و خودمحدودکننده دستگاه تنفسی فوقانی ظاهر می‌شود، هرچند ممکن است به ذات‌الریه اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) نیز منجر شود. همچنین، ویروس پاراآنفلوآنزا با تشدید آسم و بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) و به ندرت با مننژیت آسپتیک و سندرم گیلن‌باره (Guillain-Barré syndrome) مرتبط است.

در سالمندان، افراد HIV مثبت و افراد دارای نقص ایمنی، از جمله گیرندگان پیوند اعضای جامد (SOT)، گیرندگان پیوند سلول‌های بنیادی خونساز (HSCT) و بیماران دارای نقص ایمنی اولیه، ویروس پاراآنفلوآنزا می‌تواند باعث بیماری‌های شدید دستگاه تنفسی فوقانی همراه با ذات‌الریه و پنومونیت بینابینی شود که ممکن است مرگبار باشد.

علائم:

• سرفه، اغلب به صورت پارس‌مانند
• خشونت صدا
• خس‌خس
• آبریزش بینی
• گلودرد

نشانه‌ها:

• خِرخر/خُرخُر
• تب بالای 38 درجه سانتی‌گراد (100.4 درجه فارنهایت)
• تحریک‌پذیری
• استریدور (stridor)
• تنگی نفس (dyspnea)

عوامل خطر برای بیماری شدید:

• نوزادان
• نقص ایمنی سلول T (SOT، HSCT و نقص ایمنی اولیه)

توجه: در سال‌های 2022 و 2023، عفونت‌های تهاجمی گروه A استرپتوکوکی (iGAS) و موارد عفونت غیرتهاجمی گروه A استرپتوکوکی با عفونت‌های تنفسی ناشی از ویروس پاراآنفلوآنزا و سایر ویروس‌ها مرتبط بودند. عفونت‌های ویروسی همزمان یا پیشین، از جمله آبله‌مرغان (varicella)، ممکن است خطر عفونت iGAS را افزایش دهند. عواقب شدید عفونت‌های iGAS شامل فاشئیت نکروزان (necrotizing fasciitis)، سندرم شوک سمی استرپتوکوکی و مرگ است.