رتینوپاتی دیابتی (Diabetic retinopathy) شایع‌ترین علت نابینایی در بزرگسالان بین سنین ۲۰ تا ۶۴ سال است. این بیماری به دو نوع غیرتکثیری (nonproliferative یا NPDR) و تکثیری (proliferative یا PDR) طبقه‌بندی می‌شود. در افرادی که سطح قند خون به صورت مزمن افزایش یافته است، عروق خونی شبکیه دچار تغییرات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی می‌شوند که به اندوتلیوم عروقی آسیب می‌رساند. در مراحل اولیه بیماری در حالت غیرتکثیری، میکروآنوریسم‌ها (microaneurysms) در دیواره‌های ضعیف شده عروق ایجاد می‌شوند. با افزایش نفوذپذیری عروقی، ادم شبکیه و خونریزی رخ می‌دهد. با پیشرفت بیماری، بافت شبکیه ایسکمیک می‌شود و عروق خونی غیرطبیعی جدیدی تشکیل می‌شود. زمانی که این عروق غیرطبیعی خارج از شبکیه و به داخل هیالویید خلفی نفوذ می‌کنند، اصطلاح PDR برای توصیف بیماری استفاده می‌شود.

بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی اغلب بدون علامت هستند. با پیشرفت بیماری، ممکن است کاهش دید به دلیل ادم ماکولا، خونریزی یا جداشدگی شبکیه را احساس کنند. خطر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی با مدت زمان دیابت و سن بیمار افزایش می‌یابد. تقریباً ۹۹ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۶۰ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ پس از ۲۰ سال از تشخیص، به رتینوپاتی دیابتی مبتلا می‌شوند. این بیماری در افراد آفریقایی‌تبار و مکزیکی‌تبار در مقایسه با افراد شمال اروپا شایع‌تر است. عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی مانند فشار خون بالا نیز با رتینوپاتی دیابتی پیشرفته مرتبط هستند.

ملاحظات بیماران اطفال: رتینوپاتی دیابتی به ندرت در کودکان زیر ۱۰ سال مشاهده می‌شود. خطر ابتلا به رتینوپاتی در کودکان مبتلا به دیابت پس از بلوغ افزایش می‌یابد.

موضوعات مرتبط: دیابت ملیتوس نوع ۱ (diabetes mellitus type 1)، دیابت ملیتوس نوع ۲ (diabetes mellitus type 2)