سندرم ولف-پارکینسون-وایت (Wolff-Parkinson-White syndrome یا WPW) شایع‌ترین نوع پیش‌تحریک بطنی (ventricular pre-excitation) است که به دلیل وجود یک مسیر فرعی هدایتی بین دهلیز و بطن (accessory atrioventricular conduction pathway) ایجاد می‌شود. این مسیر فرعی با نام باندل کنت (bundle of Kent) شناخته می‌شود. الگوی الکتروکاردیوگرام (ECG) معمولی WPW در حدود ۰.۱۳٪ تا ۰.۲۵٪ از جمعیت عمومی مشاهده می‌شود. تنها ۱٪ تا ۱.۸٪ از افرادی که الگوی WPW در ECG دارند، دچار آریتمی (arrhythmia) می‌شوند. فرم خانوادگی سندرم WPW که به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسد نیز گزارش شده است.

مسیر فرعی هدایتی یک بافت نازک و رشته‌ای است که ناشی از ناکامی در جداسازی کامل دهلیزها و بطن‌ها است؛ در حدود ۱۰٪ از بیماران ممکن است مسیرهای متعددی وجود داشته باشد. ناهنجاری‌های مادرزادی مرتبط در ۷٪ تا ۲۰٪ از بیماران دیده می‌شود و حدود ۱۰٪ از بیماران با ناهنجاری اپستین (Ebstein anomaly) دارای یک مسیر غیرعادی هستند.

مسیر فرعی بیماران را به انواع مختلفی از آریتمی‌های فوق‌بطنی (supraventricular arrhythmias) از جمله تاکی‌کاردی بازگشتی دهلیزی-بطنی (atrioventricular reentrant tachycardia یا AVRT)، فیبریلاسیون دهلیزی (atrial fibrillation یا AF) و فلاتر دهلیزی (atrial flutter) مستعد می‌کند. نرخ‌های بسیار سریع بطنی که گاهی در این شرایط دیده می‌شود می‌تواند منجر به ناپایداری همودینامیک و تبدیل به فیبریلاسیون بطنی (ventricular fibrillation) شود.

علائم ممکن است شامل تپش قلب (palpitations) و/یا سنکوپ (syncope)، درد قفسه سینه و ایست قلبی ناگهانی باشد، اگرچه بیشتر بیماران بدون علائم هستند و الگوی خاص ECG به صورت تصادفی کشف می‌شود.