تب ناشی از گزش کنه آفریقایی توسط باکتری ریکتزیا آفریکا (Rickettsia africae) ایجاد می‌شود که یک باسیل گرم منفی داخل سلولی است و از طریق کنه‌های جنس آمبلیوما (Amblyomma) به انسان منتقل می‌گردد. تب ناشی از گزش کنه آفریقایی بخشی از گروه تب‌های لکه‌دار (spotted fever) ناشی از عفونت‌های ریکتزیایی است و در بین مسافرانی که به آفریقا سفر می‌کنند شایع است. این بیماری دومین علت شایع تب پس از مالاریا در مسافرانی است که از زیرصحرای آفریقا باز می‌گردند.
دام‌ها، گوسفندها و دیگر حیوانات میزبان‌های طبیعی این بیماری هستند و انسان‌ها میزبان‌های تصادفی به شمار می‌روند. کنه‌های آمبلیوما بسیار تهاجمی هستند و می‌توانند بارها انسان را نیش بزنند. تب ناشی از گزش کنه آفریقایی معمولاً در مسافرانی که به کشورهای جنوب آفریقا در مناطق با بارندگی بالا در فصل بارانی و در مناطقی با علف‌های بلند یا سایه فراوان سفر می‌کنند، رخ می‌دهد. بیشترین میزان ابتلا به تب ناشی از گزش کنه آفریقایی در آفریقای جنوبی مشاهده می‌شود. عامل خطر اصلی، قرار گرفتن در معرض محیط بیرونی در سفرهای سافاری، شکار حیوانات، تمرینات نظامی، کارهای میدانی و در طول ورزش‌های تفریحی است. صاحبان سگ که کنه‌های پرخون را له می‌کنند نیز در معرض خطر ابتلا به عفونت از طریق پاشیده شدن مایعات به چشم هستند.
این بیماری با علائمی شبیه به آنفلوآنزا، شامل میالژی (myalgias)، لنفادنوپاتی منطقه‌ای (regional lymphadenopathy)، سردرد، خستگی، کابوس‌ها و تب‌ها مشخص می‌شود. درد و سفتی گردن نیز می‌تواند برجسته باشد. بیماری تب‌دار حاد ۵ تا ۷ روز پس از تماس با کنه ایجاد می‌شود. در این مرحله ممکن است افزایش پروتئین واکنش‌گر C، افزایش آزمون‌های عملکرد کبدی، ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenia) و لنفوپنی (lymphopenia) مشاهده شود.
بیماری تب‌دار معمولاً با تشکیل اسکار (eschars) در محل گزش کنه و بثورات گسترده‌ای که در حدود یک‌سوم بیماران مشاهده می‌شود، پیش‌روی می‌کند. اسکارها یا "تاش نوآر" (taches noires) همیشه واضح نیستند. اسکار ممکن است زیر موهای سر، پشت گوش‌ها، در ناحیه آنوژنیتال یا در سایر نقاط بدن که به راحتی قابل مشاهده نیستند، قرار داشته باشد.