آزار و اذیت کودکان مشکلی است که به صورت گسترده در تمامی سنین و زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در ایالات متحده، غفلت (Neglect) شایع‌ترین شکل آزار کودکان است. طبق گزارش اداره کودکان (Children's Bureau) وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده، در سال 2021 حدود 3,016,000 مورد آزار کودکان در ایالات متحده مورد بررسی قرار گرفت. از این تعداد، ایالت‌های آمریکا گزارش دادند که 558,229 نفر قربانی آزار یا غفلت بودند. از موارد گزارش شده، سه‌چهارم (76.0%) قربانیان دچار غفلت بودند و 16.0% به طور جسمی مورد آزار قرار گرفته بودند.
طبق گزارش اداره کودکان، تخمین زده می‌شود که در سال 2021، 1,820 کودک به دلیل آزار و غفلت جان خود را از دست دادند که این میزان معادل 2.46 مورد در هر 100,000 کودک در جامعه است. کودکان کوچکتر بیشترین آسیب‌پذیری را نسبت به مرگ در نتیجه آزار و غفلت دارند. داده‌ها نشان می‌دهند که در سال 2021، 66.2% از مرگ و میر کودکان زیر 3 سال و نزدیک به نصف (45.6%) از مرگ و میر کودکان زیر 1 سال بوده است.
غفلت به عنوان عدم ارائه عمدی مراقبت‌های اساسی از سوی سرپرست به کودک تعریف می‌شود. این شامل بی‌توجهی به تغذیه، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی، ایمنی و آموزش کودک می‌شود. عدم ارائه یا امتناع از ارائه این نیازها، سلامت جسمی کودک را در کنار رشد و توسعه روانی به خطر می‌اندازد. مهم است بدانیم که اگرچه فقر یک عامل خطر برای غفلت است، اما فقر به معنای غفلت نیست، به عبارتی، باید تفاوتی قائل شد بین ناتوانی سرپرست در ارائه مراقبت‌های لازم به دلیل محدودیت‌های مالی و امتناع سرپرست از ارائه مراقبت.
ویژگی‌های نشان‌دهنده غفلت کودک شامل بهداشت ضعیف، افزایش وزن ناکافی، مراقبت پزشکی ناکافی و غیبت‌های مکرر از مدرسه می‌باشد.
عوامل خطر جمعیتی که شناسایی شده‌اند و می‌توانند احتمال آزار را افزایش دهند شامل والدین جوان، کودکان با نیازهای خاص بهداشتی یا اختلالات رشدی، مصرف مواد یا مشکلات روانی در خانه و فقر می‌باشند.*
توجه: عوامل خطر جمعیتی هستند و هرگز نباید برای تصمیم‌گیری درباره اینکه چه کسی نیاز به ارزیابی بیشتر دارد، چه کسی باید گزارش شود، یا چه زمانی باید نگران آزار بود، استفاده شوند. چنین کاری ممکن است منجر به تشخیص اشتباه و تأخیر در تشخیص شود. حقایق مربوط به مورد خاص بسیار مهم‌تر از پروفایل کردن کسانی است که در معرض خطر هستند.
غفلت می‌تواند به دسته‌های زیر تقسیم شود: فیزیکی، آموزشی، عاطفی و پزشکی.
غفلت فیزیکی
آسیب به کودک می‌تواند از طریق اعمال بی‌توجهی مانند عدم ارائه عمدی منابع مانند نظارت، غذا، لباس یا مسکن؛ عدم ارائه منابع به دلیل مشکلات روانی سرپرست یا مصرف مواد؛ یا عدم تشخیص موقعیت‌های خطرناک منجر به غرق شدن بدون نظارت، گرمازدگی، مصرف داروها یا خواب ناامن رخ دهد.
غفلت فیزیکی شایع‌ترین نوع آزار است و ممکن است با علائم پوستی بروز کند. عدم دسترسی به نیازهای اساسی، نظارت ناکافی و حمایت عاطفی ضعیف می‌تواند به شدت بر توسعه کودک تأثیر بگذارد. غفلت فیزیکی ممکن است منجر به عدم رشد، سوءتغذیه، بیماری یا حتی آسیب جسمی شامل زخم‌ها، کبودی‌ها و سوختگی‌ها شود.
غفلت آموزشی
غفلت آموزشی به عدم ثبت‌نام کودک در مدرسه یا ارائه آموزش مناسب اشاره دارد. این امر خطر رشد ضعیف فکری و عاطفی کودک را افزایش می‌دهد و می‌تواند منجر به تصویر ذهنی ضعیف و رفتارهای مخرب شود.
غفلت عاطفی / سوء استفاده روانی
غفلت عاطفی و روانی می‌تواند از عدم ارائه محبت و تمسخر تا درگیری در خشونت شدید بین افراد بالغ در حضور کودک متغیر باشد. این اغلب در زمینه قانونی سخت‌ترین وضعیت برای اثبات است. علائم در کودکان شامل عملکرد ضعیف در مدرسه، اختلالات خوردن، اختلالات خواب، شکایات جسمی مبهم و اختلالات عاطفی است. رفتارهای والدینی که به عنوان سوء استفاده عاطفی محسوب می‌شوند شامل موارد زیر است:
- نادیده گرفتن
- رد کردن
- حمله کلامی
- منزوی کردن کودک از تماس‌های اجتماعی عادی
- ترساندن با اشکال شدید تنبیه
- فساد یا استثمار
غفلت پزشکی
غفلت پزشکی به عدم ارائه مراقبت‌های بهداشتی مناسب به کودک اشاره دارد که کودک را در معرض خطر مرگ یا ناتوانی یا تغییر شکل دائمی قرار می‌دهد. شک به غفلت پزشکی زمانی افزایش می‌یابد که سرپرست توصیه‌های پزشکی برای کودکی با بیماری قابل درمان را نادیده بگیرد یا در شرایط اضطراری از مراقبت پزشکی امتناع کند. والدین ممکن است به دلایل اعتقادات مذهبی، اضطراب یا مسائل مالی از مراقبت‌های پزشکی خاصی خودداری کنند. خدمات حفاظت از کودکان (Child Protective Services) در شرایطی مداخله می‌کند که کودک با یک اورژانس پزشکی حاد، بیماری تهدید کننده حیات درمان نشده، یا بیماری که ممکن است در صورت عدم درمان منجر به ناتوانی مزمن شود، مواجه باشد.
موضوع مرتبط: سوء استفاده جسمی از کودکان