پروکتیت (Proctitis) فرآیند التهابی است که در راست‌روده (رکتوم) و مقعد (آنوس) رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً با درد در ناحیه آنورکتال (anorectal)، احساس نیاز مکرر به دفع (تنسموس یا tenesmus)، و ترشح از راست‌روده همراه است. شدت و تداوم علائم می‌تواند متغیر باشد و اغلب به علت زمینه‌ای بستگی دارد. در صورت عدم درمان، بیماران ممکن است دچار خونریزی مداوم و کم‌خونی (آنمی یا anemia)، آبسه‌های اطراف مقعد، زخم‌ها یا فیستول‌ها شوند.

علل و عوامل خطر

پروکتیت اغلب در بزرگسالانی که در معرض تماس‌های مقعدی (مانند تماس دهانی، انگشتی یا تناسلی به مقعد) هستند، رخ می‌دهد. شایع‌ترین عوامل بیماری‌زای منتقل‌شونده از طریق تماس جنسی شامل نایسریا گونوره‌آ (Neisseria gonorrhoeae)، کلامیدیا تراکوماتیس (Chlamydia trachomatis) شامل سرووارهای لنفوگرانولوما ونروم (lymphogranuloma venereum [LGV])، ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) و ترپونما پالیدوم (Treponema pallidum) می‌باشند. پروکتیت می‌تواند به علت عفونت‌های غیرجنسی، بیماری‌های خودایمنی، ایسکمی، واسکولیت، تروما، اشعه (مانند پروکتیت ناشی از اشعه یا radiation proctitis) یا عوارض جانبی داروها نیز ایجاد شود. همچنین، این بیماری می‌تواند بزرگسالان مبتلا به بیماری‌های التهابی روده مانند بیماری کرون (Crohn disease) و کولیت اولسراتیو (ulcerative colitis) را تحت تأثیر قرار دهد.

درمان

درمان پروکتیت بستگی به علت آن دارد و می‌تواند شامل درمان‌های آنتی‌بیوتیکی یا ضدویروسی، ضدالتهابی یا سرکوب‌کننده ایمنی باشد.