مراقبت اضطراری / تثبیت:

• ارزیابی سریع راه هوایی، تنفس و گردش خون (ABCs) در هر نوزادی که به عفونت خون (سپسیس) مشکوک است، ضروری است. باید راه هوایی نوزاد ایمن شده و در صورت نیاز کمک تنفسی ارائه شود. ممکن است به اکسیژن مکمل نیاز باشد. • دسترسی وریدی (IV) با استفاده از کاتتر ورید ناف (UVC) یا خط ورید محیطی (PIV) باید به سرعت برقرار شود اگر قبلاً موجود نیست. • ممکن است به تجویز بولوس مایع کریستالوئید (10 سی‌سی بر کیلوگرم) برای حمایت از گردش خون نیاز باشد. • باید کشت خون به مقدار حداقل 1 میلی‌لیتر به‌همراه آزمایش شمارش کامل خون (CBC) با تفکیک و پلاکت‌ها، پروتئین واکنش‌دهنده C (CRP) و پروکلسیتونین تهیه شود. • در موارد سپسیس با شروع دیرتر (نوزادی که بیش از 72 ساعت دارد)، باید آنالیز ادرار و کشت ادرار تهیه شود. • اگر کاتترهای موجود وجود دارند، کشت‌های خون جداگانه نیز باید از این خطوط تهیه شده و به‌درستی برچسب‌گذاری شود. • اگر درگیری سیستم عصبی مرکزی (CNS) مشکوک باشد یا اگر کشت خون مثبت باشد، یک پونکسیون کمری با تحلیل مایع مغزی‌نخاعی (CSF)، کشت، مطالعات واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) و رنگ‌آمیزی گرم باید انجام شود اگر نوزاد به اندازه کافی پایدار است تا این پروسه را تحمل کند. • اگر ضایعات پوستی وزیکولار وجود دارند، باید مطالعات PCR ویروسی برای ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) انجام شود. • آنتی‌بیوتیک‌های تجربی باید هرچه زودتر آغاز شوند. انتخاب خاص آنتی‌بیوتیک بر اساس الگوهای مقاومت منطقه‌ای / بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) متفاوت خواهد بود. یک رژیم اولیه معمول شامل آمپی‌سیلین وریدی به‌همراه آمینوگلیکوزید وریدی برای سپسیس با شروع زودهنگام (کمتر از 72 ساعت) با وانکومایسین وریدی و آمینوگلیکوزید برای سپسیس با شروع دیرتر است. • اگر درگیری CNS مشکوک باشد، یک سفالوسپورین نسل سوم مانند سفتاکسیم به‌جای آمینوگلیکوزید استفاده می‌شود. • سفترایاکسون نباید استفاده شود زیرا ممکن است خطر کرنیکتروس را افزایش دهد. • اگر به HSV مشکوک است، آ سیکلوویر باید اضافه شود.

بررسی تشخیص: این خلاصه به عفونت باکتریایی خون در نوزادان می‌پردازد. عفونت باکتریایی خون در بزرگسالان و کودکان به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرد.

سپسیس باکتریایی یک مشکل عمده در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان است: 10% از نوزادان پذیرش‌شده با آنتی‌بیوتیک‌ها برای سپسیس فرضی درمان می‌شوند، اما علت باکتریایی در کمتر از 10% (2 در 1000 تولد زنده) از این نوزادان درمان‌شده مشخص می‌شود. بالاترین نرخ‌های سپسیس باکتریایی در نوزادان نارس، به‌ویژه آن‌هایی که وزن تولد بسیار پایین (کمتر از 1500 گرم) دارند، دیده می‌شود. همچنین در معرض خطر بالاتری هستند نوزادانی که عملکرد تنفسی کاهش‌یافته‌ای در هنگام تولد دارند و نوزادانی با عوامل خطر مادری مانند پارگی طولانی‌مدت غشاها (بیش از 24 ساعت)، مشکلات خونریزی، زایمان سریع، مسمومیت حاملگی و عفونت مادری. خطر در نوزادان مذکر، نوزادان سیاه‌پوست و نوزادان با ناهنجاری‌های مادرزادی، به‌ویژه در دستگاه ادراری تناسلی، بیشتر است.

در کشورهای در حال توسعه، نرخ‌های گزارش‌شده سپسیس نوزادی 3 تا 20 برابر بیشتر از کشورهای صنعتی است، احتمالاً به دلیل ضعف در کنترل عفونت‌های داخل و پس از زایمان. مرگ‌ومیر نوزادان در کشورهای در حال توسعه به 1.6 میلیون در سال می‌رسد که بیشتر آن‌ها ناشی از سپسیس است.

سپسیس نوزادی به‌عنوان شروع زودهنگام (کمتر از 7 روز) یا شروع دیرهنگام (بیش از 7 روز) طبقه‌بندی می‌شود. برخی مرز بین شروع زودهنگام و دیرهنگام را 5 روز تعریف می‌کنند. شروع زودهنگام به دلیل کسب ارگانیسم‌ها از مادر است؛ 85% از موارد در 24 ساعت اول پس از تولد و 5% در 24 ساعت بعدی رخ می‌دهند. ارگانیسم‌های مرتبط معمولاً شامل استرپتوکوک گروه B، اشریشیا کلی، هموفیلوس آنفلوآنزا و لیستریا مونوسیتوژنز هستند. عوامل دیگر ممکن شامل نایسریا مننژیتیدیس و نایسریا گونوره، کلبسیلا، انتروکوکوس و سایر استرپتوکوک‌ها می‌باشند.

سپسیس با شروع دیرهنگام از محیط کسب می‌شود. استافیلوکوک‌ها شایع‌ترین علت هستند (30%-50%)، به‌ویژه گونه‌های کواگولاز منفی، و با کاتترها و خطوط وریدی مرتبط هستند. پوست نوزاد، ناف، مجاری تنفسی و گوارشی و ملتحمه‌ها ممکن است از محیط استعمار شوند. دیگر ارگانیسم‌های شایع شامل E کلی، کلبسیلا، سودوموناس، انتروباکتر، سراشیا، آسینتوباکتر، استرپتوکوک، بی‌هوازی‌ها و کاندیدا هستند. عفونت‌های بیمارستانی در ICU ممکن است به دلیل ارگانیسم‌های مقاوم به چند دارو باشد. برخی ویروس‌ها ممکن است با علائمی مشابه با سپسیس باکتریایی ظاهر شوند (مثل انتروویروس، آدنوویروس، ویروس تنفسی سنسیشیال و HSV).

عوارض ناشی از سپسیس شامل ذات‌الریه (به‌ویژه در سپسیس با شروع زودهنگام) و مننژیت (بیشتر