بیماری های مشابه

ژنیکوماستی (Gynecomastia)، بزرگ‌شدن بافت پستان، می‌تواند یک پدیده فیزیولوژیک طبیعی باشد یا ناشی از یک وضعیت بیماری یا مصرف دارو باشد. این وضعیت در پسران نوجوان نسبتاً شایع است.

لیپوماها تومورهای خوش‌خیم سلول‌های چربی بالغ و با رشد آهسته هستند. آن‌ها شایع‌ترین تومور بافت نرم می‌باشند.

آنژیولیپوماها تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که از سلول‌های چربی (adipocytes) تشکیل شده‌اند. از نظر بالینی، این تومورها شبیه لیپوما (Lipoma) هستند، اما ممکن است در هنگام لمس کمی سفت‌تر باشند. در حالی که لیپوماها به‌طور معمول بدون علامت هستند، آنژیولیپوماها می‌توانند حساس یا دردناک باشند. تفاوت آنژیولیپوماها با لیپوماها در ترکیب آنهاست، زیرا آنژیولیپوماها شامل عناصر عروقی و عصبی هستند. اندازه آنژیولیپوماها معمولاً کمتر از ۲ سانتی‌متر است و ممکن است به صورت تکی یا چندگانه ظاهر شوند. این تومورها بیشتر در ناحیه ساعد یافت می‌شوند، اما ممکن است در تنه یا بازوهای بالایی نیز بروز کنند. تقریباً ۵٪ از آنژیولیپوماها خانوادگی هستند و اغلب به صورت الگوی انتقال اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) منتقل می‌شوند.

لئوومیوم‌های پوستی (Cutaneous Leiomyomas) تومورهای خوش‌خیم هستند که از عضله صاف منشأ می‌گیرند. بر اساس منشأ عضله صاف، این تومورها به سه زیرگروه تقسیم می‌شوند:

شایع‌ترین انواع سارکومای بافت نرم، لیپوسارکوما (Liposarcoma) است که توموری بدخیم و زیرجلدی است و از بافت چربی (ادپوسیتی) تشکیل شده و به طور معمول بدون درد و با رشد کند و پیش‌رونده همراه است. لیپوسارکوما بیشتر در بزرگسالان بین ۴۰ تا ۷۰ سال مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در تمام گروه‌های سنی رخ دهد. گاهی اوقات ممکن است به صورت غیر معمولی رشد کند و به سرعت بزرگ شده و زخم شود. به ندرت لیپوسارکوما از یک نئوپلاسم خوش‌خیم بافت نرم به یک تومور بدخیم تبدیل می‌شود.

سرومای زخم تجمعی از مایع سروزی (serous fluid) در لایه زیرپوستی است که پس از یک عمل جراحی رخ می‌دهد. آسیب به بافت و افزایش نفوذپذیری عروقی منجر به جمع‌آوری استریل مایعی حاوی پروتئین در فضای مرده (dead space) داخل بافت می‌شود. این عارضه معمولاً بلافاصله پس از جراحی ایجاد می‌شود، اما ممکن است یک یا دو هفته بعد نیز شکل بگیرد. در صورت عدم درمان، ممکن است برای ماه‌ها باقی بماند. همچنین ممکن است تحت کلسیفیکاسیون ثانویه (secondary calcification) قرار گیرد. با این حال، سرومای کوچک‌تر تمایل به رفع خودبه‌خودی دارند.

ماستیت گرانولوماتوز مزمن (Chronic Granulomatous Mastitis یا CGM) که به‌طور رایج به‌عنوان ماستیت گرانولوماتوز ایدیوپاتیک یا ماستیت گرانولوماتوز لوبولار نیز شناخته می‌شود، یک وضعیت التهابی نادر و خوش‌خیم در پستان است. این بیماری معمولاً زنان در سنین باروری را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اکثر بیمارانی که مبتلا می‌شوند، سابقه قطع شیردهی در ۶ تا ۲۴ ماه گذشته را دارند. اتیولوژی این بیماری به‌خوبی شناخته نشده است. هایپرپرولاکتینمی (Hyperprolactinemia) و سیگار کشیدن عوامل خطر شناخته‌شده‌ای هستند. گونه‌های کورینه‌باکتریوم (Corynebacterium) به طور مداوم در CGM ایزوله شده‌اند، اما تأثیر علی آن‌ها هنوز ثابت نشده است.