سندرم طناب نخاعی متصل
سندرم طناب نخاعی متصل (Tethered Cord Syndrome) با علائم و نشانه‌های عصبی ناشی از تنش غیرطبیعی بر روی نخاع مشخص می‌شود. این تنش، تحرک نخاع را محدود کرده و منجر به کشش و آسیب تدریجی آن می‌گردد. بیشتر موارد این سندرم به دلیل ناهنجاری‌های مادرزادی مانند دیسرافیسم‌های نخاعی (spinal dysraphisms) ایجاد می‌شوند. علل اکتسابی شامل تروما، عفونت یا نئوپلاسم (neoplasm) هستند. علل تروما می‌تواند به تروماهای عمده نخاع، تروماهای غیرمستقیم جزئی (مانند بارداری یا زایمان) یا جراحی‌های قبلی (اغلب ارتوپدی یا اورولوژی) مرتبط باشد.
ارائه بالینی و سیر بیماری
این سندرم می‌تواند در هر گروه سنی بروز کند. ارائه بالینی و سیر آن به سن شروع و علت زمینه‌ای بستگی دارد:
• نوزادان و شیرخواران: این گروه به دلیل دیسرافیسم‌های نخاعی که به عنوان اسپینا بیفیدا اپرتا (مانند میلومننگوسل) یا اسپینا بیفیدا اکولتا (مانند سینوس پوستی) طبقه‌بندی می‌شوند، به این سندرم مبتلا می‌گردند. ضایعات پوستی (مانند توده‌های مویی، لیپوما یا فرورفتگی‌ها) و ناهنجاری‌های ارتوپدی ممکن است در اوایل زندگی مشاهده شوند.
• کودکان نوپا و خردسالان: این گروه اغلب علائم سندرم طناب نخاعی متصل را به دلیل اسپینا بیفیدا اکولتا که ممکن است قبلاً تشخیص داده نشده یا بدون علامت بوده باشد، بروز می‌دهند. آنها ممکن است با تغییرات در راه رفتن به دلیل اختلالات حرکتی یا حسی پیشرونده مواجه شوند. با گذشت زمان، اختلالات مثانه و روده بروز می‌کند. درد در پاهای پایین یا پشت ممکن است اتفاق بیفتد.
• نوجوانان و بزرگسالان: شروع علائم در این گروه ممکن است به دلیل اسپینا بیفیدای شناخته‌شده، تروما یا نئوپلاسم باشد. اسکولیوز، درد و اختلالات مثانه و روده از شایع‌ترین علائم هستند.
گرچه سندرم طناب نخاعی متصل به دلیل ناهنجاری‌های مادرزادی ممکن است برای سال‌ها بدون علامت باشد، اما به محض بروز علائم، در صورت عدم مداخله جراحی، این علائم تمایل به پیشرفت دارند.