جویدن ناخن (Onychophagia) یک عادت عصبی است که ممکن است از دوران کودکی آغاز شود و تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. این عادت می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. جویدن ناخن تقریباً همیشه مربوط به ناخن‌های دست است، اما در برخی موارد ممکن است شامل ناخن‌های پا نیز شود.

اونیکوفاژیا (Onychophagia) به عادتی اطلاق می‌شود که در آن ناخن‌ها و پوست مجاور آن جویده می‌شوند. ناخن‌های دست محل اصلی این رفتار هستند، هرچند گاهی ناخن‌های پا نیز درگیر می‌شوند. بیماران معمولاً ناخن‌های هر دو دست خود را می‌جوند.

این رفتار ممکن است در شرایط اضطراب، کسالت یا انجام کارهای پیچیده تشدید شود و با تعاملات اجتماعی بهبود یابد. همچنین، زمانی که به این رفتار اشاره می‌شود، ممکن است کاهش یابد.

ناخن‌جویدن معمولاً از دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می‌شود، اما مواردی از شروع این رفتار در بزرگسالی نیز گزارش شده است. این رفتار معمولاً حدود ۱۰ سال طول می‌کشد، اما ممکن است تا بزرگسالی ادامه پیدا کند.

اونیکوفاژیا ممکن است با بیماری‌های روان‌پزشکی زمینه‌ای مانند اختلال وسواسی-جبری (Obsessive-Compulsive Disorder)، اختلال اضطراب (Anxiety Disorder)، اختلال کنترل تکانه (Impulse Control Disorder)، آنورکسیا نروزا (Anorexia Nervosa) یا بولیمیا نروزا (Bulimia Nervosa) همراه باشد. این عادت یک جزء ژنتیکی نسبی دارد، زیرا بسیاری از افراد ناخن‌جو حداقل یک عضو خانواده با این عادت دارند.

اونیکوفاژیا تأثیر منفی بر کیفیت زندگی دارد. ناخن‌ها به طور کلی بسیار کوتاه و ناهموار می‌شوند. در موارد شدیدتر، کوتیکول‌ها از بین می‌روند یا حالت پاره‌پاره پیدا می‌کنند و چین‌های ناخن (Nail Folds) نیز آسیب‌دیده هستند. خونریزی‌های خطی (Splinter Hemorrhages) یافته‌ای شایع است. عوارض ثانویه شامل افزایش سرعت رشد صفحه ناخن (Nail Plate Growth)، کوتاه شدن و ناپدید شدن بستر ناخن (Nail Bed)، ملانونیشیای طولی (Longitudinal Melanonychia) و پارونیشیا (Paronychia) هستند.

عوارض دهانی شامل تورم لثه (Gingival Swelling)، مال‌اکلوژن دندان‌ها (Malocclusion of the Teeth)، سندرم مفصل گیجگاهی فکی (Temporomandibular Joint Syndrome) و عفونت‌های پس از جراحی دهان است.

عوارض نادر شامل استئومیلیت (Osteomyelitis) و هرپتیک ویتلو (Herpetic Whitlow) می‌باشد.

اونیکوفاژیا ممکن است به گسترش زگیل (Verruca) کمک کند.