هیپوپیگمانتاسیون ناشی از دارو به کاهش رنگدانه‌ها به علت مصرف دارو اشاره دارد. رنگ پوست و/یا مو ممکن است روشن‌تر شود (هیپوپیگمانته) یا به‌طور کامل سفید شود (دپیگمانته).

عوامل موضعی و سیستمیک

هیپوپیگمانتاسیون ناشی از دارو بیشتر با عوامل موضعی مرتبط است، مانند استفاده طولانی‌مدت از استروئیدهای موضعی یا اسید رتینوئیک. همچنین استروئیدهای تزریقی داخل ضایعه (intralesional)، داخل مفصلی (intraarticular) و استنشاقی با هیپوپیگمانتاسیون یا دپیگمانتاسیون موضعی ارتباط دارند. شروع این وضعیت ممکن است تا ۴ ماه به تأخیر بیفتد. یک الگوی خطی پیشرونده از هیپوپیگمانتاسیون پس از تزریق استروئیدهای داخل ضایعه و داخل مفصلی گزارش شده است که تصور می‌شود به دلیل نفوذ لنفاوی یا وریدی در زمان تزریق رخ می‌دهد. فنول‌ها و کاتکول‌های موضعی ممکن است دپیگمانتاسیون مشابه ویتیلیگو در محل تماس ایجاد کنند (ببینید: لکودرما شیمیایی).

داروهای خوراکی

داروهای خوراکی نیز می‌توانند موجب هیپوپیگمانتاسیون شوند:

• مهارکننده‌های EGFR (جفیتینیب)، مهارکننده‌های Bcr-abl (ایماتینیب و داساتینیب)، مهارکننده‌های VEGFR (پازوپانیب، سونیتینیب)، مهارکننده‌های BRAF (ومورافنیب) و اینترلوکین-۲ (IL-2) همگی گزارش شده‌اند که می‌توانند هیپوپیگمانتاسیون ایجاد کنند. در حالی که هیپرپیگمانتاسیون ممکن است از ایماتینیب رخ دهد، هیپوپیگمانتاسیون شایع‌تر است. شروع آن معمولاً تدریجی است و ممکن است به صورت موضعی یا عمومی ظاهر شود. بدتر شدن