پاروویروس B19 یک ویروس DNA تک‌رشته‌ای و بدون پوشش است که به سلول‌های پیش‌ساز اریتروئید (erythroid progenitor cells) حمله کرده و اریتروپوئزیس (erythropoiesis) را مهار می‌کند و موجب بروز علائم بالینی متنوعی می‌شود. عفونت با پاروویروس B19 در سراسر جهان رخ می‌دهد و معمولاً در اواخر زمستان تا اوایل تابستان مشاهده می‌شود. سه ژنوتیپ (genotype) از این ویروس شناسایی شده‌اند که در توزیع جغرافیایی تفاوت دارند. ژنوتیپ 1 شایع‌ترین نوع است و در سراسر جهان یافت می‌شود. ژنوتیپ 2 محدود به ایالات متحده و اروپا است. ژنوتیپ 3 در آفریقای زیر صحرا و آمریکای جنوبی وجود دارد.

پاروویروس B19 به شدت قابلیت انتقال دارد. معمولاً از طریق قطرات تنفسی منتقل می‌شود، اما انتقال عمودی و انتقال خونی (hematogenous transmission) نیز ممکن است رخ دهد. عفونت می‌تواند در طول زندگی اتفاق بیفتد. تقریباً نیمی از افراد تا سن 15 سالگی سرم‌مثبت (seropositive) هستند، در حالی که بیش از 70 درصد از بزرگسالان دارای آنتی‌بادی‌های ایمنوگلوبولین G (IgG) خاص پاروویروس B19 قابل اندازه‌گیری هستند.

علائم بالینی و شدت بیماری به ویژگی‌های میزبان از جمله سن، جنسیت و وضعیت کلی سلامتی قبل از عفونت بستگی دارد. بیشتر افراد یا بدون علامت هستند یا علائم غیراختصاصی و شبیه به آنفلوآنزا را تجربه می‌کنند. حدود 25 درصد از افراد شرایط بالینی مرتبط با عفونت پاروویروس B19 را تجربه می‌کنند که شامل سندرم دستکش و جوراب پاپولار-پورپوریک (papular-purpuric gloves and socks syndrome)، اریتما اینفکتیوزوم (erythema infectiosum)، آرتروپاتی (arthropathy)، بحران آپلاستیک گذرا (transient aplastic crisis)، آپلازی مزمن سلول‌های قرمز (chronic red cell aplasia) و/یا مرگ جنین می‌شود. افرادی که بیشتر در معرض خطر عوارض جدی هستند شامل بیماران با بیماری‌های هماتولوژیک زمینه‌ای، بیماران دچار نقص ایمنی (immunosuppressed patients)، و بیماران باردار (عفونت در دوران بارداری به ندرت ممکن است منجر به مرگ جنین شود) می‌باشند.