حساسیت‌زایی نوری ناشی از دارو می‌تواند به دو نوع واکنش تقسیم شود: فتوتوکسیک (phototoxic) و فوتوآلرژیک (photoallergic).

واکنش‌های فوتوآلرژیک ناشی از دارو

واکنش‌های فوتوآلرژیک ناشی از دارو، واکنش‌های آلرژیکی هستند که به دلیل تغییرات ناشی از نور ماوراء بنفش (UVL) در دارو رخ می‌دهند. این واکنش‌ها به میزان دوز مصرفی وابسته نیستند و در همه بیماران اتفاق نمی‌افتند. بیماران معمولاً از خارش به جای سوزش شکایت می‌کنند و علائم تمایل به مزمن بودن دارند. عوامل رایج شامل موارد زیر هستند: کرم‌های ضد آفتاب (بنزوفنون‌ها، سینامات‌ها)، عطرها (مشک امبرت، روغن چوب صندل)، عوامل ضد میکروبی موضعی (کلرهگزیدین، فنتیکلور، هگزاکلروفن)، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند دیکلوفناک، کتوپروفن، پیروکسیکام، و سلکوکسیب، فنوتیازین‌ها (کلرپرومازین، پرومتازین)، ضد آریتمی‌ها (کینیدین)، ضد قارچ‌ها (گریزئوفولوین)، داروهای ضد مالاریا (کینین)، کینولون‌ها (انواکساسین، لومفلوکساسین)، سولفونیل‌اوره‌ها (گلی‌پیزید)، و سولفونامیدها. تری‌متوپریم و سولفامتوکسازول از علل شایع در بیماران با نقص ایمنی هستند.

واکنش‌های فوتوآلرژیک ناشی از دارو به صورت پاپول‌ها و پلاک‌های قرمز، پوسته‌دار و خارش‌دار (اگزمایی) در نواحی در معرض نور ظاهر می‌شوند (پیشانی، نواحی مالار، کناره‌های گردن، و پشت دست‌ها). این بروز اغلب خارش‌آور بوده و شبیه به درماتیت آتوپیک مزمن با توزیع نوری است.