ایکتیوز اکتسابی (Acquired Ichthyosis)

ایکتیوز اکتسابی (AI) یک بیماری نادر است که در بزرگسالی آغاز می‌شود و معمولاً با بیماری‌های زمینه‌ای همراه است. این بیماری از نظر بالینی مشابه ایکتیوز ولگاریس (ichthyosis vulgaris) است که یک اختلال ارثی خوش‌خیم بوده و در دوران کودکی بروز می‌کند.

ایکتیوز اکتسابی ممکن است با بدخیمی‌های زمینه‌ای، اختلالات عفونی، التهابی یا متابولیک و یا مصرف داروها مرتبط باشد. شایع‌ترین بدخیمی مرتبط با این بیماری، بیماری هوچکین (Hodgkin disease) است. دیگر ارتباطات کمتر شایع شامل مولتیپل میلوما (multiple myeloma)، لنفوم سلول T پوستی (cutaneous T-cell lymphoma) و سایر اختلالات لنفوپرولیفراتیو، لومیوسارکوما (leiomyosarcoma)، سارکوم کاپوزی (Kaposi sarcoma) و کارسینوم‌های پستان، ریه، کبد و مثانه می‌باشد. تغییرات پوستی معمولاً پس از تشخیص بدخیمی مشاهده می‌شوند.

ارتباط با عفونت HIV و سایر بیماری‌ها

ایکتیوز اکتسابی اغلب در عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) دیده می‌شود، معمولاً با تعداد کم سلول‌های CD4+ و نه لزوماً با بدخیمی. همچنین در موقعیت عفونت فعال سل (tuberculosis) نیز گزارش شده است.

ارتباط با اختلالات متابولیک و بافت همبند

ایکتیوز اکتسابی ممکن است با اختلالات متابولیک مزمن مانند سوءتغذیه، سوءجذب، نارسایی کلیوی، هیپرپاراتیروئیدیسم (hyperparathyroidism)، هیپوپیتوئیتاریسم (hypopituitarism)، هیپوتیروئیدیسم (hypothyroidism) و دیابت دیده شود. همچنین گاهی با بیماری‌های بافت همبند مانند لوپوس سیستمیک و درماتومیوزیت (dermatomyositis) و همچنین سارکوئیدوز (sarcoidosis)، بیماری هانسن (جذام) و پس از پیوند مغز استخوان همراه است.

ایکتیوز اکتسابی ناشی از دارو

ایکتیوز اکتسابی ناشی از دارو ممکن است توسط عوامل کاهش‌دهنده کلسترول، ایزونیازید (isoniazid)، آسیتریتین (acitretin)، بوتیروفنون‌ها (butyrophenones)، دیکسیرازین (dixyrazine)، مپروتیلین (maprotiline)، سایمتیدین (cimetidine)، آلوپورینول (allopurinol)، هیدروکسی‌اوره (hydroxyurea) و کلوفازیمین (clofazimine) ایجاد شود.

علائم و بهبود

ریزش مو همزمان ممکن است رخ دهد و همچنین خارش یا احساس سوزش ممکن است وجود داشته باشد. علائم معمولاً در آب و هوای گرم و مرطوب بهبود می‌یابند.

پیشرفت بیماری

شدت بیماری ممکن است با پیشرفت اختلال مرتبط همراه باشد. ایکتیوز اکتسابی اغلب پس از درمان بدخیمی زمینه‌ای بهبود می‌یابد.