نارسایی آدرنال (Adrenal Insufficiency) تهدیدکننده زندگی به دلیل خونریزی یا نکروز غده آدرنال، که بیشتر در کودکان اتفاق می‌افتد و با شوک، هیپوتونی (Hypotonia)، هیپوتانسیون (Hypotension) و انعقاد درون‌رگی منتشر (Disseminated Intravascular Coagulation) مشخص می‌شود.

عفونت‌های مرتبط

این عارضه با عفونت‌هایی مانند مننگوکوکمی (Meningococcemia)، سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) و سپسیس ناشی از استرپتوکوک پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، اشریشیا کلی (Escherichia coli)، هموفیلوس آنفلوانزا (Haemophilus influenzae)، استافیلوکوک اورئوس (Staphylococcus aureus) و نایسریا گونوره‌آ (Neisseria gonorrhoeae) مرتبط است.

علل غیرعفونی

علل غیرعفونی شامل سندرم آنتی‌فسفولیپید (Antiphospholipid Syndrome)، درمان با داروهای ضدانعقاد، تروما و خونریزی آدرنال پس از جراحی می‌باشند.

علائم و نشانه‌های شایع

علائم و نشانه‌های شایع عبارتند از تب بالا، بثورات پورپوریک (Purpuric Eruption)، سردرد و استفراغ. با پیشرفت بیماری، شوک سپتیک (Septic Shock)، سیانوز (Cyanosis) و کما رخ می‌دهد. اگر درمان نشود، پیش‌آگهی ضعیف است.

مدیریت و درمان

مدیریت نیاز به درمان فوری شوک و سپسیس دارد. درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها و استروئیدها ممکن است به جلوگیری از نتیجه مرگبار در عفونت‌های شدید کمک کند. استفاده از آدرنوکورتیکواستروئید (Adrenocorticosteroid) و نوراپی‌نفرین (Norepinephrine) بحث‌برانگیز است، زیرا کورتیکواستروئیدها ممکن است باعث واکنش شوارتزمن (Shwartzman Reaction) در عفونت‌های کشنده شوند، اما ممکن است در موارد فروپاشی گردش خون و هیپوتانسیون مفید باشند.