این خلاصه به بررسی بیماری واریسلا (آبله‌مرغان) در کودکان می‌پردازد. واریسلای نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.
واریسلا (آبله‌مرغان)
واریسلا یا همان آبله‌مرغان، یک بیماری پوستی حاد و بسیار مسری است که به دلیل عفونت اولیه با ویروس واریسلا-زوستر (Varicella-Zoster Virus یا VZV) ایجاد می‌شود. این ویروس از طریق قطرات تنفسی و وزیکول‌های پوستی افراد مبتلا به واریسلا یا زونا (herpes zoster) که یک راش پوستی درماتومال ناشی از فعال‌سازی مجدد ویروس VZV درونی است، به دستگاه تنفسی کودکان مستعد منتقل می‌شود. در کودکانی که از نظر ایمنی سالم هستند، بیماری معمولاً پس از یک دوره نهفتگی ۲-۳ هفته‌ای آغاز می‌شود، ۳-۷ روز طول می‌کشد و بدون عوارض پایان می‌یابد. یک دوره ابتلا به واریسلا معمولاً ایمنی مادام‌العمر ایجاد می‌کند، اگرچه موارد عفونت مجدد نیز ثبت شده است.
در موارد نادر، واریسلا با دوره‌های طولانی و عوارض شدید، از جمله عفونت باکتریایی ثانویه، پنومونی (pneumonia)، انسفالیت (encephalitis)، اختلالات خونی و هپاتیت (hepatitis) همراه است. نوجوانان و کودکان دارای نقص ایمنی (مانند بیماران مبتلا به سرطان، نقص‌های مادرزادی در ایمنی سلولی، گیرندگان پیوند عضو، کودکانی که تحت درمان‌های سرکوب‌کننده ایمنی طولانی‌مدت هستند یا کودکان مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی [HIV]) در معرض خطر بیشتری برای عوارض قرار دارند.
تا قبل از آغاز واکسیناسیون روتین کودکان در دهه ۱۹۹۰ در ایالات متحده، واریسلا یک بیماری ویروسی شایع در کودکان بود. این بیماری همچنان در کشورهای کمتر توسعه‌یافته شایع است و بیشتر در کودکان بزرگتر و بزرگسالان دیده می‌شود.
واریسلا پس از واکسیناسیون
در افرادی که واکسینه شده‌اند، "واریسلای شکست‌خورده" می‌تواند رخ دهد. بیماری معمولاً خفیف است (تب کم یا بدون تب، ضایعات کمتر [کمتر از ۵۰ عدد]، خارش کمتر، دوره کوتاه‌تر، و عدم وجود وزیکول)، اگرچه برخی بیماران مشابه افراد واکسینه نشده هستند.
توجه: در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳، عفونت‌های مهاجم گروه A استرپتوکوکی (invasive group A streptococcal یا iGAS) و موارد عفونت غیرمهاجم گروه A استرپتوکوکی با عفونت‌های تنفسی ناشی از ویروس‌های پاراآنفلوآنزا، رینوویروس، انتروویروس، آنفلوآنزا و متاپنوموویروس انسانی، همراه بودند. عفونت‌های ویروسی همزمان یا پیشین، از جمله واریسلا (آبله‌مرغان)، ممکن است خطر عفونت iGAS را افزایش دهند. پیامدهای شدید عفونت‌های iGAS شامل فاشئیت نکروزان (necrotizing fasciitis)، سندرم شوک سمی استرپتوکوکی (streptococcal toxic shock syndrome) و مرگ است.