عفونت تینیا ایمبریکاتا (Tinea imbricata) یک عفونت قارچی سطحی، مزمن و به کندی پیش‌رونده است که توسط درماتوفیت تریکوفایتون کنسنتریکوم (Trichophyton concentricum) ایجاد می‌شود و به‌طور عمده در مناطق آسیا، اقیانوس آرام جنوبی و آمریکای مرکزی و جنوبی بومی است.

ویژگی‌های بالینی

ضایعات به صورت ماکول‌ها و پاپول‌های کوچک، قهوه‌ای و خارش‌دار آغاز می‌شوند و به حلقه‌های متحدالمرکز از پوسته‌ها پیشرفت می‌کنند. این عفونت معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود و به‌تدریج و با گذر زمان پیشرفت می‌کند. بیش از ۷۵٪ از افراد مبتلا، ضایعاتی دارند که ۵۰٪ یا بیشتر از سطح پوستشان را می‌پوشاند. این ضایعات به شدت خارش‌دار هستند و خارش با گرما تشدید می‌شود. پس از خارش مزمن، نواحی‌ای از لیکنیفیکاسیون (lichenification) ایجاد می‌شود. از آنجا که این عفونت سطحی است، بیماران علائم عمومی همراه ندارند.

عوامل خطر

عوامل خطر شامل داشتن نیاکان مشترک با جمعیت‌های بومی (به نظر نمی‌رسد که مسافران حتی پس از اقامت طولانی و تماس نزدیک به این بیماری مبتلا شوند)، طبقه اجتماعی-اقتصادی پایین و بهداشت ضعیف است. در جمعیت بالغ، زنان بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند؛ این نسبت جنسی در کودکان معکوس می‌شود. هیچ ارتباطی بین مواجهات محیطی و عفونت مشاهده نشده است. نقص سلول‌های T ناشی از صفت اتوزومال مغلوب پیشنهاد شده است، اما اثبات نشده است.