خال اسپیتز (Spitz nevus) که به عنوان خال دوکی و اپیتلیالی (spindle and epithelial cell nevus) نیز شناخته می‌شود، یک خال ملانوسیتی خوش‌خیم است که به طور کلاسیک به صورت یک پاپول گنبدی شکل، متقارن، صاف و به رنگ صورتی تا قرمز با اندازه کمتر از ۵-۶ میلی‌متر بر روی سر، گردن یا اندام‌های تحتانی ظاهر می‌شود. در بزرگسالان، این ضایعات ممکن است به رنگ قرمز-قهوه‌ای یا قهوه‌ای تیره و به شدت رنگ‌دانه‌ای باشند.
از زمان توصیف اولیه آن توسط سوفی اسپیتز در سال ۱۹۴۸، اهمیت این نوع ضایعه در تمایز آن از ملانوما (melanoma) بوده است. در حالی که خال اسپیتز کلاسیک، همان‌طور که در اینجا بحث شد، به طور کلی می‌تواند از ملانومای صریح تمایز داده شود، طیفی از تکثیرهای ملانوسیتی با ظاهری اسپیتزوید و برخی ویژگی‌های غیرمعمول (گاهی به آن تومور اسپیتز غیرمعمول یا AST گفته می‌شود) وجود دارد که بینابین قرار می‌گیرند و طبقه‌بندی آن‌ها دشوار است.
خال‌های اسپیتز کلاسیک بدون علامت هستند. تومورهای اسپیتز معمولاً در بیماران زیر ۳۰ سال (۷۶٪ از تومورها) و اغلب در افراد زیر ۱۵ سال (۴۰٪ از تومورها) دیده می‌شوند. بیشتر ضایعات منفرد هستند، اما به ندرت ممکن است به صورت چندگانه و گسترده (پراکنده فورانی) یا موضعی (تجمعی) در یک ناحیه ظاهر شوند. خال‌های اسپیتز گسترده در دوران بارداری، بلوغ، شیمی‌درمانی و عفونت HIV گزارش شده‌اند. خال‌های اسپیتز تمایل به رشد سریع دارند، اغلب در یک دوره ۶ ماهه، و سپس پایدار می‌مانند.
تکثیرهای اسپیتز با ویژگی‌های غیرمعمول، از جمله ASTهای خوش‌خیم و ملانوماهای اسپیتز بدخیم، ممکن است دشوار باشد که از یکدیگر تمایز داده شوند. به ضایعاتی که یک یا چند ویژگی غیرمعمول دارند، از جمله بروز در اواخر نوجوانی یا بزرگتر، قطر بزرگتر از ۱ سانتی‌متر، زخم، درگیری چربی زیرجلدی و میتوزها، اصطلاح خال اسپیتز غیرمعمول اطلاق می‌شود. این ویژگی‌ها خطر متاستاز را افزایش می‌دهند. تشخیص و مدیریت اغلب می‌تواند بحث‌برانگیز باشد، زیرا پتانسیل بدخیمی ASTها همچنان مورد بحث است.
موضوع مرتبط: خال تجمعی (agminated nevus)