سندرم هایپرایمون‌گلوبولینمی E (Hyper-IgE syndrome) گروهی از اختلالات نقص ایمنی چندسیستمی هستند که با درماتیت آتوپیک، عفونت‌های مکرر پوستی و سیستمیک (معمولاً ریوی) و سطوح بالای متغیر IgE مشخص می‌شوند. جهش‌های موجود در انتقال‌دهنده سیگنال و فعال‌کننده رونویسی-۳ (STAT3) با شکل کلاسیک این سندرم که به نام سندرم جاب شناخته می‌شود، مرتبط هستند. با این حال، جهش‌هایی در ژن‌های IL6R، ERBB21P، CARD11، DOCK8، PGM3، و ZNF431 می‌توانند باعث ایجاد فنوتیپ بالینی مشابهی شوند. دیسمورفیسم صورت و ناهنجاری‌های اسکلتی، دندانی و بافت همبند از یافته‌های اضافی هستند. انواع اتوزومال غالب و اتوزومال مغلوب رخ می‌دهند و ژنوتیپ‌های زیرین نیز باعث ایجاد تنوع بالینی منحصر به فردی می‌شوند. به عنوان مثال، بیماران با جهش‌های DOCK8 حساسیت بالایی به عفونت‌های ویروسی شدید مخاطی-پوستی، کاندیدیازیس مخاطی-پوستی و کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) دارند. بیماران با کمبود PGM3 دارای ناهنجاری‌های عصبی هستند و ممکن است علاوه بر عفونت‌های ویروسی و کاندیدیایی، با واسکولیت لکوکیتوکلاستیک (LCV) نیز مواجه شوند. بیماران با جهش‌های ZNF431 از نظر فنوتیپی شبیه سندرم هایپرایمون‌گلوبولینمی E اتوزومال غالب هستند.

آبسه‌های "سرد" در سندرم هایپرایمون‌گلوبولینمی E اتوزومال غالب (سندرم جاب) به دلیل نقص در انتقال IL-6 و آزادسازی PGE2 در مغز رخ می‌دهند. این ویژگی در کمبود DOCK8 معمول نیست، جایی که ممکن است سطوح پایین IgM مشاهده شود.

بیماران با جهش‌های CARD11 شبیه به بیماران با جهش‌های DOCK8 هستند؛ با این حال، شیوع عفونت‌های ویروسی و بدخیمی کمتر است و موارد شدید مولوسکوم کانتاژیوزوم رخ می‌دهد. کولیت خودایمنی، نارسایی اولیه تخمدان، لنفوم سلول T و لیکن پلانوس با جهش‌های CARD11 مرتبط شده‌اند.

پاتوژن‌های مرتبط با عفونت‌ها شامل استافیلوکوکوس اورئوس، که بیشترین فراوانی را دارد، و پس از آن هموفیلوس آنفلوآنزا، استرپتوکوکوس پایوژنز، اشرشیا کولی، سودوموناس و کاندیدا آلبیکنس می‌باشند. در نوتروفیل‌ها، کموتاکسی مختل می‌شود و به دلیل تأثیر STAT-3 بر IL-11، که برای افتادن دندان ضروری است، ممکن است دندان‌های اولیه باقی بمانند.

یک سیستم امتیازدهی توسط موسسات ملی بهداشت (NIH) برای کمک به تشخیص این بیماری وجود دارد. امتیازهای بالاتر از ۴۰ در این مقیاس نشان‌دهنده احتمال بالای تشخیص است.