هیستوپلاسموزیس کلاسیک، که به نام‌های بیماری دارلینگ، هیستوپلاسموزیس فرم کوچک، هیستوپلاسموزیس آمریکایی، بیماری غار، بیماری دره اوهایو، یا رتیکولوآندوتلیوز نیز شناخته می‌شود، یک عفونت سیستمیک است که توسط قارچ دوفازیک حرارتی هیستوپلاسما کپسولاتوم وار. کپسولاتوم (Histoplasma capsulatum var. capsulatum) ایجاد می‌شود.
هیستوپلاسموزیس کلاسیک در مناطق دره رودخانه اوهایو / می‌سی‌سی‌پی، آمریکای جنوبی و مرکزی، شمال آمریکای جنوبی، برزیل، آرژانتین، اروگوئه و پاراگوئه بومی است.
مدفوع پرندگان و خفاش‌ها رشد این ارگانیسم را در خاک تقویت می‌کند؛ با این حال، بیماران اغلب نمی‌توانند تماس مشخصی را به خاطر بیاورند. در ابتدا، میکروکونیدیاها به ریه‌ها استنشاق می‌شوند، جایی که به فرم‌های مخمری تبدیل شده و توسط ماکروفاژها بلعیده می‌شوند.
اکثر بیماران مبتلا به هیستوپلاسموزیس بدون علامت هستند. در صورت بروز علائم، سه شکل از بیماری وجود دارد: ریوی (حاد و مزمن)، منتشره (حاد و مزمن) و هیستوپلاسموزیس پوستی اولیه.
ریوی: در هیستوپلاسموزیس ریوی حاد، بیمار با سرفه، درد قفسه سینه، تب، آرتریت چند مفصلی، و گاهی اوقات با بثورات ناشی از واکنش ایمنی به قارچ (اریتم مولتی‌فرم، یا اریتم ندوزوم) ۳ تا ۱۷ روز پس از یک دوره اولیه شبیه به آنفلوآنزا مراجعه می‌کند. در بیماران ایمنی‌سالم، هیستوپلاسموزیس ریوی حاد احتمالاً بدون علامت یا با علائم خفیف است.
هیستوپلاسموزیس ریوی مزمن از نظر بالینی و رادیوگرافی شبیه به سل ریوی است. این معمولاً با یافته‌های پوستی همراه نیست. بیماران ممکن است علائم ریوی خفیف و مداوم داشته باشند و در تصویربرداری قفسه سینه دارای کاویتاسیون و فیبروز باشند. این بیماری بیشتر در بیمارانی با بیماری ریوی پیش‌زمینه دیده می‌شود. پریکاردیت ممکن است در ۵٪ از موارد ایجاد شود.
منتشره: در بیماران مبتلا به هیستوپلاسموزیس منتشره حاد، انتشار خونی قارچ امکان عفونت خارج ریوی را در غدد لنفاوی، کبد، طحال، پوست، دستگاه گوارش و مغز استخوان فراهم می‌کند. این فرم بیشتر در بیماران ایمنی‌ضعیف مشاهده می‌شود و در صورت عدم درمان می‌تواند کشنده باشد. درگیری پوستی در فرم منتشره شایع‌تر است و ممکن است پاپول‌های ناف‌دار، پوستول‌ها، ندول‌ها، زخم‌ها، یا ندول‌های زیرجلدی که اریتم ندوزوم را نشان می‌دهند، گسترده باشند. درگیری دستگاه گوارش شایع است و بیماران ممکن است از درد شکم، اسهال، تهوع، بی‌اشتهایی، خونریزی گوارشی و ملنا شکایت داشته باشند. کاهش وزن شدید، تب، کم‌خونی و هپاتواسپلنومگالی ممکن است رخ دهد. به ندرت، سوراخ شدن ممکن است رخ دهد؛ شایع‌ترین محل‌ها ایلئوم انتهایی و کولون پروگزیمال هستند.
هیستوپلاسموزیس منتشره مزمن معمولاً ماه‌ها تا سال‌ها پس از ترک یک منطقه بومی ظاهر می‌شود. بیماران ممکن است با هپاتواسپلنومگالی، پان‌سیتوپنی، زخم‌های دهانی یا حلقی، یا نارسایی آدرنال پس از نفوذ آدرنال مراجعه کنند.
هیستوپلاسموزیس منتشره ممکن است در ۵٪ تا ۱۰٪ موارد با عفونت سیستم عصبی مرکزی پیچیده شود و می‌تواند به صورت مننژیت تظاهر کند.
بیماران ایمنی‌ضعیف خطر بالایی برای انتشار دارند، به‌ویژه کسانی که مبتلا به HIV یا لنفوم هستند. شدت بیماری اغلب تحت تأثیر عوامل مستعدکننده دیگری مانند استفاده از کورتیکواستروئید، دیابت، بدخیمی و بیماری بافت همبند قرار دارد. نوزادان و بزرگسالان بالای ۵۵ سال نیز در معرض خطر بیماری منتشره هستند.
پوستی: هیستوپلاسموزیس پوستی اولیه نادر است و پس از تروما به پوست با یک ابزار آلوده رخ می‌دهد. هیستوپلاسموزیس پوستی ممکن است به صورت یک پاپول ناف‌دار، ندول، یا زخم سفت با لنفادنوپاتی همراه تظاهر کند.
به طور کلی، افرادی که در معرض خطر بالای تماس با خاک‌های آلوده هستند شامل غارنوردان، کارگران ساختمانی و کارگران کشاورزی می‌شوند. عوامل خطر برای هیستوپلاسموزیس سیستمیک شامل بسیاری از حالت‌های ایمنی‌ضعف است. هیستوپلاسموزیس منتشره به عنوان یک بیماری معرف ایدز در نظر گرفته می‌شود. بیمارانی که مبتلا به ایدز همراه با هیستوپلاسموزیس هستند معمولاً با کاهش وزن و تب مراجعه می‌کنند.