واسکولوپاتی لیودوئید (Livedoid vasculopathy) که به عنوان واسکولیت لیودوئید (livedoid vasculitis) نیز شناخته می‌شود، با پورپورای رتيفورم یا زخم‌هایی بر روی پاها همراه است که ممکن است به آتروفی بلانش (atrophie blanche) پیشرفت کند. واسکولوپاتی لیودوئید ناشی از انسداد عروقی میکروجریان‌های پوستی است که به صورت هیالینیزاسیون عروق و تشکیل ترومب‌های فیبرینی در بررسی‌های هیستوپاتولوژیک ظاهر می‌شود. این بیماری نادر است و شیوع آن به میزان ۱ در ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال تخمین زده می‌شود و در ماه‌های تابستان و دوران بارداری افزایش می‌یابد. این بیماری عمدتاً بزرگسالان جوان تا میانسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، با میانگین سنی شروع بین ۳۰ تا ۵۰ سال و نسبت ابتلای زنان به مردان ۲ تا ۳ به ۱ است.

پاتوژنز

پاتوژنز واسکولوپاتی لیودوئید به خوبی درک نشده است، اما احتمالاً به افزایش قابلیت انعقاد خون و/یا کاهش فیبرینولیز مربوط می‌شود. قوی‌ترین عامل خطر، وضعیت هیپرکوآگولابل (hypercoagulable state) است که در ارزیابی‌های آزمایشگاهی، دلیل شناخته‌شده‌ای برای ترومبوفیلی (thrombophilia) در ۴۰٪ تا ۵۰٪ بیماران در مطالعات کوهورت گذشته‌نگر مثبت بوده است. دومین عامل خطر شایع، بیماری‌های بافت همبند است. واسکولوپاتی لیودوئید می‌تواند با گاموپاتی مونوکلونال (monoclonal gammopathy)، هپاتیت B یا C مرتبط باشد یا ایدیوپاتیک باشد.

سیر بیماری

واسکولوپاتی لیودوئید به صورت مزمن سیر می‌کند و ضایعات آن معمولاً برای ماه‌ها قبل از تشخیص قطعی ظاهر می‌شوند. در یک سری موارد اخیر، میانگین فاصله زمانی بین شروع علائم و تشخیص ۱۰ ماه و بین شروع و درمان ۲۲.۵ ماه گزارش شده است.

این بیماری در کودکان نادر است.