انسداد راه‌های هوایی فوقانی به معنای تنگی در ناحیه دهان و حلق (oropharynx)، حنجره (larynx) یا نای (trachea) است. این وضعیت اغلب یک اورژانس پزشکی محسوب می‌شود.

علل انسداد راه‌های هوایی فوقانی در کودکان:

• در کودکان، انسداد راه‌های هوایی فوقانی عمدتاً به دلایل آلرژیک، عفونی (مانند خروسک (croup)، التهاب سرپوش نای (epiglottitis)، آبسه) یا ناشی از ورود جسم خارجی به راه‌های هوایی رخ می‌دهد.

علل انسداد راه‌های هوایی فوقانی در بزرگسالان:

• در حالی که بزرگسالان نیز ممکن است از انسداد راه‌های هوایی فوقانی با علت عفونی رنج ببرند، این وضعیت در بزرگسالان بیشتر به دلیل بدخیمی (malignancy)، تروما یا بیماری‌های التهابی ایجاد می‌شود.

محل انسداد می‌تواند راهنمایی برای تشخیص علت آن باشد:

• ناحیه سوپراگلوتیک (supraglottic) می‌تواند توسط خروسک، سوپراگلوتیت، اپی‌گلوتیت، آبسه گردنی، آنژین لودویگ (Ludwig angina) یا آنژیوادم (angioedema) مسدود شود.
• ناحیه گلوتیک (glottic) ممکن است به‌طور یاتروژنیک (iatrogenic) (مانند لوله‌گذاری طولانی‌مدت، عوارض جراحی قفسه سینه یا جراحی ناحیه قدامی گردن، تزریق سم بوتولینوم) با فلج تارهای صوتی مسدود شود.
• ناحیه زیرگلوتیک / نای (subglottic/tracheal) ممکن است توسط تنگی زیرگلوتیک (subglottic stenosis) مسدود شود.
• علاوه بر این، اجسام خارجی، تومورها، پولیپ‌ها، آسیب‌های ناشی از استنشاق و آسیب‌های تروماتیک می‌توانند هر یک از این نواحی را تحت تأثیر قرار دهند.

علائم انسداد راه‌های هوایی فوقانی:

• انسداد راه‌های هوایی فوقانی معمولاً با استریدور (stridor) ظاهر می‌شود. علائم انسداد شدیدتر راه‌های هوایی شامل دیسترس تنفسی، تاکی‌پنه (tachypnea)، استفاده از عضلات کمکی تنفس و بی‌قراری است. انسداد شدید راه‌های هوایی فوقانی می‌تواند منجر به اختلالات گازهای خونی، از جمله هیپوکسمی (hypoxemia) شود که ممکن است به ایست قلبی منجر گردد.

درمان:

• درمان وابسته به علت زمینه‌ای است؛ با این حال، در موارد شدید، ممکن است لوله‌گذاری (intubation) بدون توجه به علت، ضروری باشد.