مراقبت‌های اضطراری / تثبیت وضعیت:

• بیمارانی که در محیط خارج از بیمارستان مشکوک به آپاندیسیت حاد هستند باید به‌سرعت به بخش اورژانس (ED) ارجاع داده شوند تا تحت ارزیابی قرار گیرند، زیرا تصویربرداری فوری، آزمایش‌های آزمایشگاهی و ارزیابی توسط جراح برای تشخیص زودهنگام و مداخله حیاتی است. • بیمارانی که علائم شوک را نشان می‌دهند باید با حجم‌دهی (volume resuscitation) و درمان با وازوپرسورها (vasopressors) در صورت نیاز، درمان شوند. • بیمارانی که علائم پریتونیت دارند باید به‌سرعت با جراح مشاوره شوند. • بیمارانی که علائم شوک یا پریتونیت دارند باید با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی (IV) درمان شوند. • برای راحتی بیماران باید از مسکن‌ها و ضدتهوع‌ها استفاده شود. • بیمارانی که نگرانی بالینی برای آپاندیسیت حاد دارند باید ناشتایی (nil per os) داشته باشند.

بررسی اجمالی تشخیص: آپاندیسیت حاد یک وضعیت التهابی حاد در آپاندیس است.

آپاندیسیت ناشی از انسداد دهانه آپاندیس است که می‌تواند توسط یک سنگ مدفوعی (fecalith)، هیپرپلازی لنفاوی (lymphoid hyperplasia)، عفونت، سنگ‌های صفراوی (calculi) یا تومور بدخیم (malignancy) ایجاد شود. هیپرپلازی لنفاوی در بیماران کودکان جوان‌تر علت شایع‌تری است. به‌ندرت، آپاندیسیت می‌تواند به‌دلیل عفونت با کرم انگلی Enterobius vermicularis ایجاد شود.

التهاب از درون لومن آپاندیس شروع می‌شود و به دیواره اندوتلیال گسترش می‌یابد، که منجر به ایسکمی موضعی، نکروز بافتی و در برخی موارد، سوراخ شدن می‌شود. سوراخ شدن می‌تواند منجر به عوارضی از جمله پریتونیت عمومی و تشکیل آبسه شود.

آپاندیسیت حاد می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما به‌طور معمول در دهه دوم و سوم زندگی ظاهر می‌شود. شیوع طول عمر آن در مردان 8.6٪ و در زنان 6.7٪ است.

علائم شاخص آپاندیسیت شامل بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ و درد شکمی است که به سمت یا در ربع پایینی راست (RLQ) شکم منتشر یا متمرکز می‌شود.

پیشرفت بیماری می‌تواند بسته به عواملی مانند سن بیمار و موقعیت آپاندیس متفاوت باشد:

• نوزادان – آپاندیسیت نادر اما جدی است. شایع‌ترین علائم شامل اتساع شکم و/یا حساسیت، استفراغ و تغذیه ضعیف است. دیگر علائم شایع شامل رخوت و تحریک‌پذیری است. ممکن است تأخیری در تشخیص وجود داشته باشد. بیماران ممکن است دچار سپسیس، ناپایداری دمایی و تنگی نفس شوند. • نوزادان و کودکان نوپا – آپاندیسیت در این گروه سنی نادر است اما ممکن است رخ دهد. شایع‌ترین علائم شامل درد شکمی (از جمله حساسیت بازگشتی و محافظت شکمی)، تب، استفراغ و بی‌اشتهایی است. ممکن است اسهال رخ دهد. شکم ممکن است یا ممکن نیست متسع باشد. بیماران ممکن است به‌دلیل درد از راه رفتن امتناع کنند. کودکان در این گروه سنی اغلب قادر به توصیف علائم خود یا محلی‌سازی دقیق درد خود نیستند. • کودکان در سن مدرسه – آپاندیسیت نسبت به نوزادان، کودکان و کودکان جوان‌تر شایع‌تر است. درد شکمی (اغلب در RLQ)، استفراغ، بی‌اشتهایی و تب علائم شایع هستند. اسهال کمتر از کودکان جوان‌تر است. بیماران ممکن است در راه رفتن مشکل داشته باشند. • نوجوانان – یافته‌ها مشابه بزرگسالان با آپاندیسیت است. • بیماران باردار – آپاندیسیت شایع‌ترین اورژانس جراحی غیرزایمانی در بارداری است و می‌تواند در هر سه‌ماهه رخ دهد، هرچند در سه‌ماهه دوم شایع‌تر است. یافته‌های معاینه معمول ممکن است وجود نداشته باشد، زیرا محافظت و حساسیت بازگشتی ممکن است کمتر مشهود باشد. تشخیص درد آپاندیس از درد رحمی و لیگامان گرد در بیماران باردار دشوارتر است. بیماران باردار دچار لکوسیتوز فیزیولوژیک می‌شوند که می‌تواند در ارزیابی آپاندیسیت چالش‌برانگیز باشد. آپاندیسیت غیرسوراخ‌شده با مرگ‌ومیر جنینی 3%-5% همراه است، اما این میزان با آپاندیسیت سوراخ‌شده به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد و به 20%-36% مرگ‌ومیر جنینی می‌رسد. • بیماران مسن – آپاندیسیت در سالمندان کمتر شایع است، اما کسانی که بالای 65 سال هستند هنوز حدود 10٪ از موارد آپاندیسیت را تشکیل می‌دهند. در مقایسه با بزرگسالان جوان‌تر، آنها بیشتر احتمال دارد که با علائم غیرمعمول یا مبهم ظاهر شوند. کمتر احتمال دارد که درد را به RLQ محلی‌سازی کنند. بیشتر احتمال دارد که به عوارضی مانند سوراخ شدن دچار شوند، مرگ‌ومیر افزایش یافته، هرچند هنوز نادر، و افزایش مدت اقامت در بیمارستان داشته باشند.