برونشیولیت (Bronchiolitis) با آسیب التهابی در راه‌های هوایی کوچک همراه با حفظ بافت بینابینی (interstitial sparing) مشخص می‌شود. این آسیب غیر اختصاصی بوده و می‌تواند به‌دلایل مختلفی از جمله عفونت‌ها، محرک‌ها، گازهای سمی، مواجهه با داروها، پنومونیت‌ها (pneumonitides)، اختلالات بافت همبند (connective tissue disorders)، واسکولیت‌ها (vasculitides) یا به‌صورت ایدیوپاتیک رخ دهد. برونشیت حاد ناشی از عفونت یا استنشاق سمی در بزرگسالان نادر است و بیشتر در کودکان دیده می‌شود.

برونشیولیت باید در بزرگسالی با شروع تدریجی (هفته‌ها تا ماه‌ها) سرفه خشک و تنگی نفس مشکوک شود. سی‌تی‌اسکن با وضوح بالا (HRCT) مطالعه تصویربرداری انتخابی برای تشخیص است، اگرچه در برخی موارد ممکن است نیاز به بیوپسی ریه باشد. گزینه‌های درمانی معمولاً برای کنترل علائم هدف‌گذاری شده‌اند و اغلب مراقبت‌ها با هماهنگی متخصص ریه انجام می‌شود.

اتیولوژی‌های این بیماری شامل برونشیولیت انسدادی (bronchiolitis obliterans) یا سندرم برونشیولیت انسدادی (bronchiolitis obliterans syndrome)، برونشیولیت انقباضی (constrictive bronchiolitis)، برونشیولیت پرولیفراتیو (proliferative bronchiolitis) و برونشیولیت سلولی (cellular bronchiolitis) هستند.