تنگی مقعد (Anal Stricture)

تنگی مقعد به معنای باریک شدن کانال مقعد است که می‌تواند به صورت مادرزادی یا اکتسابی باشد. نوع اکتسابی آن معمولاً به دلیل التهاب مزمن و تشکیل بافت اسکار (Scar Formation) ایجاد می‌شود. عوامل مختلفی می‌توانند منجر به ایجاد تنگی مقعد اکتسابی شوند: عوارض بعد از جراحی هموروئیدکتومی (Hemorrhoidectomy)، سوء استفاده از ملین‌ها، پرتودرمانی (Radiation Therapy)، بیماری سل (Tuberculosis) و بیماری‌های التهابی روده (Inflammatory Bowel Disease) مانند بیماری کرون (Crohn Disease) که منجر به فیبروز و تنگی می‌شوند.

علائم بالینی

بیماران مبتلا به تنگی مقعد معمولاً با یبوست و درد هنگام دفع مدفوع مراجعه می‌کنند. علائم دیگر ممکن است شامل اتساع شکم، خونریزی مقعدی، ترشح آبکی از مقعد به دلیل عبور محتویات شل در اطراف انسداد مدفوعی و احساس دفع ناقص (Tenesmus) باشد.

روش‌های درمان

درمان تنگی مقعد به‌طور معمول جراحی است تا به‌طور کامل برطرف شود، مگر در مواردی که تنگی ناشی از التهاب (مانند بیماری‌های التهابی روده) بدون فیبروز غیرقابل برگشت باشد. در این موارد، درمان علت زمینه‌ای ممکن است مفید باشد. با این حال، به دلیل خطرات بالای آنوپلاستی (Anoplasty) با اسفنکتروتومی جزئی، اغلب درمان‌های حمایتی مانند استفاده از نرم‌کننده‌های مدفوع، رژیم غذایی پر فیبر، یا اتساع مقعد (Anal Dilatation) به عنوان درمان اولیه انجام می‌شود.